Verbinding, vertrouwen en persoonlijke ontwikkeling

Elaine Feeney schrijft met aandacht en poëzie. Haar zinnen nemen de tijd, haar taal is beeldend en ritmisch, maar het zijn vooral de personages die blijven hangen. Hoe je een boot bouwt is een zachte, tedere en tegelijk pijnlijke roman over verlies, gezien willen worden en de invloed die mensen onbedoeld op elkaar kunnen hebben.

Jamie O’Neill is dertien en staat op het punt naar de middelbare school te gaan. Hij is neurodivergent, woont bij zijn vader Eoin en heeft zijn oma Marie altijd dichtbij. Het verlies van zijn moeder werkt diep door in zijn denken en voelen, net als de verwachtingen van de wereld om hem heen.

Ook de leerkrachten Tess Mahon en Tadhg Foley krijgen een stem. Beiden kampen met hun eigen mentale worstelingen. Zonder grote gebeurtenissen of spectaculaire ontwikkelingen ontvouwt zich een verhaal waarin deze drie personages elkaar voorzichtig versterken en helpen groeien.

Het bouwen van een traditionele Ierse boot, een currach, loopt als een symbolische lijn door het verhaal en staat voor verbinding, vertrouwen en persoonlijke ontwikkeling. De roman bevat veel mooie beschrijvingen, serieuze en verdrietige momenten, maar ook subtiele humor. De vorm, met wisselende perspectieven en dialogen zonder aanhalingstekens, vraagt soms wat aandacht van de lezer.

Een klein, ingetogen verhaal dat groots aanvoelt en nog lang blijft natrillen.