Lezersrecensie
Een schitterend vergeet-mij-nietje
Dit boek is uitgegeven door Uitgeverij Orlando in de serie Klassiekers en maakt deel uit van de Schwob-reeks, die de mooiste vergeet-mij-nietjes opnieuw toegankelijk maakt voor een nieuw publiek.
Ik die nooit een man heb gekend speelt zich af in een sinistere, drukkende wereld die doet denken aan sciencefiction of een post-apocalyptische setting. Het verhaal begint met veertig vrouwen die al jarenlang opgesloten zitten in een kooi onder de grond, bewaakt door afstandelijke bewakers en onder continu brandend licht. De veertigste gevangene steekt af bij de rest: zij is een jonge vrouw die als kind in de kooi terechtkwam en daardoor geen herinneringen heeft aan een leven daarbuiten. Deze achtergrond bepaalt haar rol en status binnen de groep en vormt de kern van het verhaal. Het verhaal wordt verteld vanuit haar perspectief en is opvallend geschreven zonder hoofdstukken, wat bijdraagt aan de beklemmende en onafgebroken sfeer.
Wanneer zich een moment voordoet om te ontsnappen, grijpen de vrouwen die met beide handen aan. Eenmaal boven de grond ontdekken ze echter een wereld die niets is zoals ze zich hadden voorgesteld: leeg, onbekend en confronterend. Waar of op welke planeet zijn ze eigenlijk beland?
Het boek verkent diverse krachtige thema’s: isolement en opsluiting, de zoektocht naar identiteit en het effect van ontbrekende herinneringen, en de positie van vrouwen in een wereld zonder mannen, wat een duidelijke feministische inslag geeft. Daarnaast speelt de confrontatie met vrijheid en een onbekende wereld een rol, evenals psychologische spanning, overleving en existentiële vragen over hun plek in deze nieuwe realiteit.
Harpman schrijft op een introspectieve en indringende manier, waardoor de psychologische diepte van de personages voelbaar wordt. Ondanks de beklemmende sfeer leest het verhaal vloeiend en blijft het intrigerend tot de laatste pagina. Ik die nooit een man heb gekend is een indrukwekkende kennismaking met een vergeten klassieker die nog lang blijft nazinderen.
Ik die nooit een man heb gekend speelt zich af in een sinistere, drukkende wereld die doet denken aan sciencefiction of een post-apocalyptische setting. Het verhaal begint met veertig vrouwen die al jarenlang opgesloten zitten in een kooi onder de grond, bewaakt door afstandelijke bewakers en onder continu brandend licht. De veertigste gevangene steekt af bij de rest: zij is een jonge vrouw die als kind in de kooi terechtkwam en daardoor geen herinneringen heeft aan een leven daarbuiten. Deze achtergrond bepaalt haar rol en status binnen de groep en vormt de kern van het verhaal. Het verhaal wordt verteld vanuit haar perspectief en is opvallend geschreven zonder hoofdstukken, wat bijdraagt aan de beklemmende en onafgebroken sfeer.
Wanneer zich een moment voordoet om te ontsnappen, grijpen de vrouwen die met beide handen aan. Eenmaal boven de grond ontdekken ze echter een wereld die niets is zoals ze zich hadden voorgesteld: leeg, onbekend en confronterend. Waar of op welke planeet zijn ze eigenlijk beland?
Het boek verkent diverse krachtige thema’s: isolement en opsluiting, de zoektocht naar identiteit en het effect van ontbrekende herinneringen, en de positie van vrouwen in een wereld zonder mannen, wat een duidelijke feministische inslag geeft. Daarnaast speelt de confrontatie met vrijheid en een onbekende wereld een rol, evenals psychologische spanning, overleving en existentiële vragen over hun plek in deze nieuwe realiteit.
Harpman schrijft op een introspectieve en indringende manier, waardoor de psychologische diepte van de personages voelbaar wordt. Ondanks de beklemmende sfeer leest het verhaal vloeiend en blijft het intrigerend tot de laatste pagina. Ik die nooit een man heb gekend is een indrukwekkende kennismaking met een vergeten klassieker die nog lang blijft nazinderen.
1
Reageer op deze recensie