Tafel van Woorden

Ik erger me niet zo snel.

Dat is jammer, want ik erger me grààg. Het haalt een vreemd soort opwinding in me naar boven, een vilaine energie die verslavend werkt.

In dat opzicht is dit - volgens de achterflap én de elkaar nabauwende recensenten - 'verbluffend meesterwerk' een godsgeschenk: een zeldzame bron van ergernis, waar ik me uitbundig aan laaf.

Want 'Op aarde schitteren we even' is het soort intellectualistisch gezwets waarvan ik heerlijk opstandig wordt. Zelfmedelijden verpakt in pseudo-diepzinnige zinnen, met poëtisch aandoende vergelijkingen die nergens op slaan,
extra in de verf gezet door
de zinnen op rare
plaatsen
af te
breken en op de volgende
regel te laten
doorgaan.

'Op aarde schitteren we even' is het romandebuut van een dichter. Bellen rinkelen over sterrenvelden en geluiden glimmen als een mes. Uhu.

"Ik herinner me de tafel van woorden die ik kreeg van je mond".

Ik herinner me de opluchting waarmee ik het boek dichtsloeg.