Lezersrecensie
Het zinloze juk van ‘schaamte’ is prachtig weergegeven!
‘Mantel van schaamte’ is een roman waar je gelijk je volle aandacht bij hebt. De stamboom voorin helpt je om de ingewikkelde familierelaties te begrijpen. Na de informatie in het begin wordt het interessant.
Het verhaal is een aaneenschakeling van persoonlijke gebeurtenissen gebaseerd op actuele maatschappelijke thema’s. Homoseksualiteit en de katholieke kerk lijken de motor voor intriges en misverstanden. De onthullingen maken je als lezer telkens weer nieuwsgierig, en uiteindelijk komen de waarheden – via een goed gedoseerde opbouw – aan het licht. De complexe familiegeheimen heeft Milo op geloofwaardige wijze met elkaar verweven en het thema schaamte is prachtig uitgewerkt. En dat is écht knap gedaan!
De vorm bestaat voornamelijk uit dialogen, dagboekfragmenten en mailwisselingen en minder uit verhalende teksten. Dat betekent dat informatie rechtstreeks komt van de personages zelf, wat interessant is om hun gedachtegangen te volgen en twijfels/angsten te kunnen begrijpen. De dialoogstructuur is a-typisch, omdat de dialogen in deze roman niet (zoals gebruikelijk) worden ingeleid door beschrijvingen, zoals lichaamstaal, gedachten en sfeerbepalende handelingen van personages. De teksten zijn ontdaan van kennelijk overbodige ballast. Voor mij soms iets te kaal, maar dat is een kwestie van smaak. Maar het stoort allerminst. Dat is te danken aan de beeldende en logisch opgebouwde gesprekken.
‘Mantel van schaamte’ neemt je mee naar een villawijk in Metz (FR) en naar de Apollolaan in Amsterdam. Een liefdesverhaal van Jochem en zijn Franse vriendin Anouk. We zien tegenstellingen en botsingen tussen twee culturen, van ieders normen en waarden. Gaandeweg geeft Milo nog historische informatie (o.a. Elzas-Lotharingen en WO I en II), muziekkennis (‘Berceuse’ van Alphons Diepenbrock voor zang, cello en piano – luister hoe práchtig!) en andere wetenswaardigheden; dat maakt het verhaal completer.
De auteur heeft me geraakt met haar gevarieerde, boeiende karakters. Vooral de 86-jarige Omi vond ik interessant. Zij brengt begrip en liefde in het mijnenveld van haar conservatieve Franse familie. Haar latere moeilijke besluit en ongelooflijk confronterende brief heeft Milo buitengewoon prachtig opgeschreven! Scherp en fijngevoelig. Lezers die iets dergelijks hebben meegemaakt, zullen daarbij niet onberoerd blijven.
Rosemarijn Milo's achtergrond (carrière en kunsten) en haar eigen familiegeschiedenis (boek ‘Rollenspel’) stonden ongetwijfeld model voor de eigenzinnige, getroebleerde karakters. Dit is het 3e boek (van de acht) dat ik van haar las.
Dit is een prachtige roman, met een eigen stijl en zorgvuldige, toepasselijk verfijnde woordkeuze, die menigeen op het puntje van de stoel zal houden. Het thema ‘schaamte’ en haar zinloosheid komt als boodschap volledig uit de verf.
Het verhaal is een aaneenschakeling van persoonlijke gebeurtenissen gebaseerd op actuele maatschappelijke thema’s. Homoseksualiteit en de katholieke kerk lijken de motor voor intriges en misverstanden. De onthullingen maken je als lezer telkens weer nieuwsgierig, en uiteindelijk komen de waarheden – via een goed gedoseerde opbouw – aan het licht. De complexe familiegeheimen heeft Milo op geloofwaardige wijze met elkaar verweven en het thema schaamte is prachtig uitgewerkt. En dat is écht knap gedaan!
De vorm bestaat voornamelijk uit dialogen, dagboekfragmenten en mailwisselingen en minder uit verhalende teksten. Dat betekent dat informatie rechtstreeks komt van de personages zelf, wat interessant is om hun gedachtegangen te volgen en twijfels/angsten te kunnen begrijpen. De dialoogstructuur is a-typisch, omdat de dialogen in deze roman niet (zoals gebruikelijk) worden ingeleid door beschrijvingen, zoals lichaamstaal, gedachten en sfeerbepalende handelingen van personages. De teksten zijn ontdaan van kennelijk overbodige ballast. Voor mij soms iets te kaal, maar dat is een kwestie van smaak. Maar het stoort allerminst. Dat is te danken aan de beeldende en logisch opgebouwde gesprekken.
‘Mantel van schaamte’ neemt je mee naar een villawijk in Metz (FR) en naar de Apollolaan in Amsterdam. Een liefdesverhaal van Jochem en zijn Franse vriendin Anouk. We zien tegenstellingen en botsingen tussen twee culturen, van ieders normen en waarden. Gaandeweg geeft Milo nog historische informatie (o.a. Elzas-Lotharingen en WO I en II), muziekkennis (‘Berceuse’ van Alphons Diepenbrock voor zang, cello en piano – luister hoe práchtig!) en andere wetenswaardigheden; dat maakt het verhaal completer.
De auteur heeft me geraakt met haar gevarieerde, boeiende karakters. Vooral de 86-jarige Omi vond ik interessant. Zij brengt begrip en liefde in het mijnenveld van haar conservatieve Franse familie. Haar latere moeilijke besluit en ongelooflijk confronterende brief heeft Milo buitengewoon prachtig opgeschreven! Scherp en fijngevoelig. Lezers die iets dergelijks hebben meegemaakt, zullen daarbij niet onberoerd blijven.
Rosemarijn Milo's achtergrond (carrière en kunsten) en haar eigen familiegeschiedenis (boek ‘Rollenspel’) stonden ongetwijfeld model voor de eigenzinnige, getroebleerde karakters. Dit is het 3e boek (van de acht) dat ik van haar las.
Dit is een prachtige roman, met een eigen stijl en zorgvuldige, toepasselijk verfijnde woordkeuze, die menigeen op het puntje van de stoel zal houden. Het thema ‘schaamte’ en haar zinloosheid komt als boodschap volledig uit de verf.
1
Reageer op deze recensie
