Lezersrecensie
Incestplegers zijn 'monsters' die kinderen schaamteloos het zwijgen opleggen!
Na haar incestverleden drukt Marijo Bakker alle slachtoffers op het hart: ‘Het is niet jouw schuld.’ Ze voegt eraan toe: ‘Geen enkele volwassene heeft het recht om een kind zijn veiligheid af te nemen. Dat staat gelijk aan emotionele moord.’
Dit is de indringende boodschap van Marijo Bakker (1954) in de inleiding van haar boek, dat in 2018 verscheen bij Uitgeverij Village (thans Uitgeverij September). Het is geschreven door Lineke Breukel, auteur van thrillers en emigratieboeken (ze woont in Zweden), tevens coach en hulpverlener. Marijo was in 2016 met haar in contact gekomen voor een samenschrijf-project voor Linekes boek De IJsvogel. Er ontstond een vertrouwensband, waarna Marijo vertelde over haar jeugd en daarover aantekeningen (van dertien jaren therapie) opstuurde. Lineke bood aan het vrijblijvend te verwerken tot een autobiografie, wat uiteindelijk resulteerde in een afgerond manuscript. Marijo Bakker besloot het te laten uitgeven. Ze wil incestslachtoffers laten weten dat ze dit niet alleen doormaken en nooit moeten zwijgen!
Het lezen van een incestverhaal doe je niet zomaar. Maar het geeft bewustwording. Dit boek maakt duidelijk waarom alle alarmbellen moeten gaan rinkelen, o.a. als een kind ineens verandert en zwijgt over het waarom. Maar ook om die onzichtbare incestplegers te waarschuwen voor het onmetelijke leed wat ze een kind aandoen. En voor ieder ander om incestplegers en -slachtoffers te herkennen en te helpen.
Over het boek.
Op heldere, vlotte wijze beschrijft Lineke Breukel wat er met Marijo is gebeurd in haar jeugd. Het bestaat uit twee perspectieven, t.w. Marijo als kind (cursieve delen) en als beschouwende volwassene. Het verhaal gaat door merg en been. De moeder van Marijo drijft haar 9-jarige dochter in de armen van haar man, die zich tot ver in haar jeugd bijna dagelijks aan haar vergrijpt. Marijo staat er alleen voor. Ze wordt gedwongen tot steeds heftig wordende handelingen. Haar moeder blijft uit de buurt en wijst Marijo’s roep om aandacht af. Als het meisje aan haar elf jaar oudere broer vraagt of dit normaal is, vergrijpt ook hij zich aan Marijo en gaat zelfs stappen verder. Haar naïviteit maakt haar een willoos en weerloos slachtoffer van ‘monsters’. De macht van het gezin verblindt haar vertrouwen, ze doet wat er van haar wordt verwacht. Het is de onschuldige hunkering naar ouderliefde, de wens om altijd te voldoen aan ‘mijn lieve meisje en zusje’, want anders is iedereen boos en stelt ze iedereen teleur. Ze wordt gedwongen te zwijgen.
De beschrijvingen zijn sterk invoelbaar en zullen bij lezers diverse emoties teweegbrengen. Ik hoorde mezelf roepen: ‘Marijo pas op, kom niet te dichtbij, die schoften, je weet toch wat ze doen, geef je vader/broer/verkrachter geen kans, ga niet met ze mee, wees niet zo naïef, waarom werk je mee, schreeuw uit dat het pijn doet, schreeuw uit dat je dit niet wil, schreeuw alsjeblieft om hulp! Waarom doe je niets?!...’
Meermalen wil je als lezer wegkijken, omdat het je voorstellingsvermogen te buiten gaat. Je leest een aaneenschakeling van extreme ervaringen die een kind nooit en te nimmer zou mogen meemaken. Incest maakt eenzaam, de macht van ouders is te groot. Het is een marteling, een lichamelijke en geestelijke mishandeling van ongekende orde. Je bent geen moeder, maar een monster, als je je bloedeigen 9-jarige dochter overlaat aan de lusten van je man, zoon en anderen. Wat niet in het boek verteld wordt, is hoe ze haar ouders, broer en zus later heeft geconfronteerd met haar kant van het verhaal. Dat zou een afronding zijn geweest voor de lezer.
Ik wil lezers waarschuwen, want het is de harde realiteit. Het is een waargebeurd verhaal.
Om mee te helpen aan de bewustwording over incest, breng ik dit boek mede op verzoek van Marijo Bakker onder de aandacht. Ik wil haar bedanken voor het recensie-exemplaar en ons openhartige, persoonlijke gesprek na afloop waarin ze nogmaals benadrukt aan incestslachtoffers:
‘De straf op zwijgen is levenslang. Schaam je niet, je kunt er niets aan doen! Neem iemand in vertrouwen en vraag of hij/zij misschien iemand kan inschakelen om het te stoppen.’
Marijo heeft haar leven nadien opgepakt, met een liefdevolle echtgenoot, ze kregen twee dochters. Ze is beheerder van de Facebookgroep ‘Boekenwurmen’ met meer dan 15.000 leden.
Tot slot. Lineke Breukel verdient veel lof voor het schrijven van ‘Moeder is boos’. Marijo is trots op het resultaat. Voor een auteur is dit ongetwijfeld een heftig, zwaar en verantwoordelijk proces geweest. Het is Lineke gelukt om van Marijo’s jarenlange aantekeningen en via persoonlijke gesprekken met haar, haar incestverleden op integere wijze weten te verwerken tot een boeiend, goed opgebouwd en zeer aangrijpend verhaal.
Dit is de indringende boodschap van Marijo Bakker (1954) in de inleiding van haar boek, dat in 2018 verscheen bij Uitgeverij Village (thans Uitgeverij September). Het is geschreven door Lineke Breukel, auteur van thrillers en emigratieboeken (ze woont in Zweden), tevens coach en hulpverlener. Marijo was in 2016 met haar in contact gekomen voor een samenschrijf-project voor Linekes boek De IJsvogel. Er ontstond een vertrouwensband, waarna Marijo vertelde over haar jeugd en daarover aantekeningen (van dertien jaren therapie) opstuurde. Lineke bood aan het vrijblijvend te verwerken tot een autobiografie, wat uiteindelijk resulteerde in een afgerond manuscript. Marijo Bakker besloot het te laten uitgeven. Ze wil incestslachtoffers laten weten dat ze dit niet alleen doormaken en nooit moeten zwijgen!
Het lezen van een incestverhaal doe je niet zomaar. Maar het geeft bewustwording. Dit boek maakt duidelijk waarom alle alarmbellen moeten gaan rinkelen, o.a. als een kind ineens verandert en zwijgt over het waarom. Maar ook om die onzichtbare incestplegers te waarschuwen voor het onmetelijke leed wat ze een kind aandoen. En voor ieder ander om incestplegers en -slachtoffers te herkennen en te helpen.
Over het boek.
Op heldere, vlotte wijze beschrijft Lineke Breukel wat er met Marijo is gebeurd in haar jeugd. Het bestaat uit twee perspectieven, t.w. Marijo als kind (cursieve delen) en als beschouwende volwassene. Het verhaal gaat door merg en been. De moeder van Marijo drijft haar 9-jarige dochter in de armen van haar man, die zich tot ver in haar jeugd bijna dagelijks aan haar vergrijpt. Marijo staat er alleen voor. Ze wordt gedwongen tot steeds heftig wordende handelingen. Haar moeder blijft uit de buurt en wijst Marijo’s roep om aandacht af. Als het meisje aan haar elf jaar oudere broer vraagt of dit normaal is, vergrijpt ook hij zich aan Marijo en gaat zelfs stappen verder. Haar naïviteit maakt haar een willoos en weerloos slachtoffer van ‘monsters’. De macht van het gezin verblindt haar vertrouwen, ze doet wat er van haar wordt verwacht. Het is de onschuldige hunkering naar ouderliefde, de wens om altijd te voldoen aan ‘mijn lieve meisje en zusje’, want anders is iedereen boos en stelt ze iedereen teleur. Ze wordt gedwongen te zwijgen.
De beschrijvingen zijn sterk invoelbaar en zullen bij lezers diverse emoties teweegbrengen. Ik hoorde mezelf roepen: ‘Marijo pas op, kom niet te dichtbij, die schoften, je weet toch wat ze doen, geef je vader/broer/verkrachter geen kans, ga niet met ze mee, wees niet zo naïef, waarom werk je mee, schreeuw uit dat het pijn doet, schreeuw uit dat je dit niet wil, schreeuw alsjeblieft om hulp! Waarom doe je niets?!...’
Meermalen wil je als lezer wegkijken, omdat het je voorstellingsvermogen te buiten gaat. Je leest een aaneenschakeling van extreme ervaringen die een kind nooit en te nimmer zou mogen meemaken. Incest maakt eenzaam, de macht van ouders is te groot. Het is een marteling, een lichamelijke en geestelijke mishandeling van ongekende orde. Je bent geen moeder, maar een monster, als je je bloedeigen 9-jarige dochter overlaat aan de lusten van je man, zoon en anderen. Wat niet in het boek verteld wordt, is hoe ze haar ouders, broer en zus later heeft geconfronteerd met haar kant van het verhaal. Dat zou een afronding zijn geweest voor de lezer.
Ik wil lezers waarschuwen, want het is de harde realiteit. Het is een waargebeurd verhaal.
Om mee te helpen aan de bewustwording over incest, breng ik dit boek mede op verzoek van Marijo Bakker onder de aandacht. Ik wil haar bedanken voor het recensie-exemplaar en ons openhartige, persoonlijke gesprek na afloop waarin ze nogmaals benadrukt aan incestslachtoffers:
‘De straf op zwijgen is levenslang. Schaam je niet, je kunt er niets aan doen! Neem iemand in vertrouwen en vraag of hij/zij misschien iemand kan inschakelen om het te stoppen.’
Marijo heeft haar leven nadien opgepakt, met een liefdevolle echtgenoot, ze kregen twee dochters. Ze is beheerder van de Facebookgroep ‘Boekenwurmen’ met meer dan 15.000 leden.
Tot slot. Lineke Breukel verdient veel lof voor het schrijven van ‘Moeder is boos’. Marijo is trots op het resultaat. Voor een auteur is dit ongetwijfeld een heftig, zwaar en verantwoordelijk proces geweest. Het is Lineke gelukt om van Marijo’s jarenlange aantekeningen en via persoonlijke gesprekken met haar, haar incestverleden op integere wijze weten te verwerken tot een boeiend, goed opgebouwd en zeer aangrijpend verhaal.
2
Reageer op deze recensie
