Lezersrecensie
Filmisch geschreven met een perfecte constructie!
Wat een prachtig, filmisch geschreven verhaal. De onderhuidse spanning is voelbaar vanaf hoofdstuk één. De spanning wordt door de allesbeheersende vragen goed opgebouwd. Ik wilde doorlezen, om het leven van de broers Max en Jacques Benninga te doorgronden. De tegenstellingen van karakters, hun levens, met daarbij de voelbare tragiek van buitenlandse gevangenschap zijn geloofwaardig. Wat is er ooit tussen hen misgegaan? Wat is er met Max’ broer Jacques aan het einde van zijn leven gebeurd? Wie heeft de borg van zijn gevangenschap betaald? Alles blijft tot de laatste bladzijde een cliffhanger en het grote vraagteken. Verrassend einde.
De karakters zijn mooi (psychologisch) uitgewerkt en komen door citaten en discussies goed tot leven. Het is technisch knap, zoals heden en verleden in elkaar zijn verweven. Echt hulde aan de auteur, want zo’n constructie is lastig! De wisselende perspectieven maken het daarbij uitermate prettig leesbaar. De schrijfstijl is vlot, soms een vleugje klassiek, maar dat vond ik erg charmant en zelfs toepasselijk. Dit verhaal vertelt over de naoorlogse jaren en de jeugd van de jongens. Ik zat heel wat keren met koude rillingen over de subtiel beschreven ‘intensiteit’ van de achtergronden van het leven van de Max en Jacques. En dat een vrouw zo sterk uit de verf komt, maakt het einde van het verhaal extra boeiend.
Tekstfragment (blz.104):
“Ze spraken weinig. Max was benieuwd naar de relatie van zijn broer met die Venezolaanse, die Daniëlle, maar twijfelde of het wijs was om hem hier nu, op dit moment, naar te vragen; die bange voorgevoelens over het lot van zijn vader hielden hem tegen. Jacques leek ook in gedachten verzonken.
Max staarde naar buiten, naar het voorbijglijdende landschap: de stations, die met geraas de sneltrein voorbij leken te schieten, de steden, de weilanden, alles omzwachteld met een loodgrijze lucht die daar, achter de coupéramen, hun stemming weerspiegelden. Door die donkerte daarbuiten, doemden voor zijn ogen beelden op van de tocht in die barre winter, jaren geleden, met dozen vol bontmutsen. In een koude auto, door een met sneeuw en ijs bedekt landschap naar markten in Duitsland, vlak over de grens. En dat gesprek met z’n vader. Eén van die schaarse momenten waarop die iets losliet over zijn verleden en over zijn ambities. Hij huiverde bij de gedachte dat zo’n gesprek weleens nooit meer zou kunnen plaatsvinden. En hij had hem nog zoveel te vragen, vragen die hij maar steeds voor zich uit had geschoven, omdat hij dacht dat een goed moment daarvoor nog wel een keertje zou aanbreken.”
Auteur Freek van Beetz (1946) heeft meer boeken op zijn naam staan. Hij was werkzaam op verschillende ministeries in Den Haag en als adviseur van de minister-president van de Nederlandse Antillen. Die ervaringen geven Vergeefse moeite meerwaarde, net als de eigen familiegeschiedenis die tot fictie is verwerkt.
De karakters zijn mooi (psychologisch) uitgewerkt en komen door citaten en discussies goed tot leven. Het is technisch knap, zoals heden en verleden in elkaar zijn verweven. Echt hulde aan de auteur, want zo’n constructie is lastig! De wisselende perspectieven maken het daarbij uitermate prettig leesbaar. De schrijfstijl is vlot, soms een vleugje klassiek, maar dat vond ik erg charmant en zelfs toepasselijk. Dit verhaal vertelt over de naoorlogse jaren en de jeugd van de jongens. Ik zat heel wat keren met koude rillingen over de subtiel beschreven ‘intensiteit’ van de achtergronden van het leven van de Max en Jacques. En dat een vrouw zo sterk uit de verf komt, maakt het einde van het verhaal extra boeiend.
Tekstfragment (blz.104):
“Ze spraken weinig. Max was benieuwd naar de relatie van zijn broer met die Venezolaanse, die Daniëlle, maar twijfelde of het wijs was om hem hier nu, op dit moment, naar te vragen; die bange voorgevoelens over het lot van zijn vader hielden hem tegen. Jacques leek ook in gedachten verzonken.
Max staarde naar buiten, naar het voorbijglijdende landschap: de stations, die met geraas de sneltrein voorbij leken te schieten, de steden, de weilanden, alles omzwachteld met een loodgrijze lucht die daar, achter de coupéramen, hun stemming weerspiegelden. Door die donkerte daarbuiten, doemden voor zijn ogen beelden op van de tocht in die barre winter, jaren geleden, met dozen vol bontmutsen. In een koude auto, door een met sneeuw en ijs bedekt landschap naar markten in Duitsland, vlak over de grens. En dat gesprek met z’n vader. Eén van die schaarse momenten waarop die iets losliet over zijn verleden en over zijn ambities. Hij huiverde bij de gedachte dat zo’n gesprek weleens nooit meer zou kunnen plaatsvinden. En hij had hem nog zoveel te vragen, vragen die hij maar steeds voor zich uit had geschoven, omdat hij dacht dat een goed moment daarvoor nog wel een keertje zou aanbreken.”
Auteur Freek van Beetz (1946) heeft meer boeken op zijn naam staan. Hij was werkzaam op verschillende ministeries in Den Haag en als adviseur van de minister-president van de Nederlandse Antillen. Die ervaringen geven Vergeefse moeite meerwaarde, net als de eigen familiegeschiedenis die tot fictie is verwerkt.
9
Reageer op deze recensie
