Een oprecht inkijkje

Ik mocht namens Kim Verheugen en Shirley Pellikaan het boek Grand Hotel de Bajes lezen geschreven door Andries Bik.

Het verhaal is het persoonlijke relaas van Andries Bik die samen met zijn ouders en vrienden opgepakt wordt bij een politie inval.
Het is een vlot geschreven relaas wat je niet alleen leest maar dat je het gevoel geeft dat je naast Andries staat bij alles wat hij meemaakt in die
148 dagen. Het is ook een heel eerlijk boek. Andries verteld hoe hij de dingen heeft ervaren en geeft ook aan dat niet alles in alle PI's hetzelfde is (vriend Sjoerd heeft geen douche op de cel) maar verbaast zich over alle mogelijkheden en luxe artikelen die te krijgen zijn. Zelf reist hij regelmatig met een camper maar zijn cel is duidelijk luxer.
Daarnaast krijg je ook een inkijkje in het gevoelsleven van hem, ook al sta je nog zo positief in het leven achter slot en grendel heb je je mindere dagen en krijg je ook met mensen en situaties te maken waardoor je misschien andere keuzes maakt dan dat je zou doen als je niet vast zou zitten.
Mooi om te zien hoe Andries er het beste van maakt, zichzelf lichamelijk en geestelijk uitdaagt om er beter uit te komen dan dat hij erin ging, dat ook voor de huidige en toekomstige gevangenen mogelijk probeert te maken door middel van een trainingsboek.
Heel bijzonder is de werkwijze die justitie gevolgd heeft in de zaak die ze tegen familie Bik probeerde (probeert) rond te krijgen, je kan alleen maar hopen dat ze hun werkwijze in de loop der tijd wel verbeterd hebben want op dit punt val je van de ene verbazing in de andere.

Aan het einde verteld Andries over een barbeque, georganiseerd door de PI en de klachten van mensen op het eten. Daar trekt hij een conclusie die voor mij een beetje kenmerkend is voor het boek:
" Gelukkig zie ik altijd alles in perspectief - het kan namelijk altijd slechter, veel slechter. Met op Nederland 2 'Nachtvlinders' gekeken. Een aflevering over een meisje met een ongeneeslijke ziekte die euthanasie pleegt voor haar 26e verjaardag. Met tranen in mijn ogen zitten kijken. Dán mag je klagen, schreeuwen en boos zijn. Dan vallen de vijfenhalve maand hier echt in het niet. Dan zou je alleen voor de gedachte om te gaan klagen over het eten van mij getaserd mogen worden."