Indrukwekkend

Ik mocht voor Ambo Anthos het boek lezen in ruil voor een recensie.

Het verhaal gaat over Irene die werkt bij het International Tracing Service in Arolson, Duitsland. Dit echt bestaande instituut zoekt uit wat er met vermiste mensen in de tweede wereldoorlog is gebeurd zodat nabestaanden een stukje rust kunnen vinden.

Irène, een Française, is jaren geleden voor haar toenmalige echtgenoot geëmigreerd naar Duitsland, ze werkt voor dit instituut.
Ze krijgt de opdracht te beginnen met het terugbrengen van gevonden voorwerpen uit kampen.
Ze kiest 3 voorwerpen uit en dan begint haar zoektocht in het heden en verleden.

Het is een heel intrigerend onderwerp. De gevonden voorwerpen zijn soms heel klein maar voor nabestaanden kan een zakdoek, een pierrot popje of een medaillon van heel grote waarde zijn.
Het is belangrijk om te weten wat er met je geliefden en vrienden is gebeurd om zelf een stap voorwaarts te kunnen zetten, zelfs zonder dat je het zelf doorhebt.
Het laat zien dat ook nu nog die afsluiting heel belangrijk kan zijn.

"Je helpt mensen banden te herstellen die de oorlog kapot heeft gemaakt. Je geeft hun iets terug wat hun toekomt. Iets wezenlijks, ook al weten ze het zelf nog niet"

Je kan merken dat Gäelle Nohant veel nazoekwerk heeft gedaan. Als Irène door concentratiekampen loopt heb je het idee dat je naast haar mag meelopen zo beeldend is het geschreven.
Het boek bevat ook waarschuwingen voor de toekomst.
Zo krijgt Irène de volgende reactie als ze een afgesloten deel van Ravensbrück bezoekt:

"Wij willen mensen laten nadenken over de continuïteit van de geschiedenis , over nieuwe vormen van fascisme"

Het was voor mij een nieuwe insteek over de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog en over het harde werk wat nog steeds gedaan wordt door (een groot deel) vrijwilligers om te proberen leed te verzachten.
Dankzij dit boek veel respect voor de mensen die dit zware werk kunnen en willen doen.
Dankjewel Ambo Anthos dat ik dit, wat mij betreft, pareltje heb mogen lezen