Heel bijzonder

Ik mocht het boek van Xander Jongejan lezen via het Selfpub cafe boeken auteurs en lezers van Shirley Pellikaan en Kim Verheugen. Ze bieden auteurs die in eigen beheer een boek uitgeven de kans om bekendheid aan hun boek te geven.

Het boek begint met een verschrikkelijke scene over de mishandeling van een zwerver en hoe gewoon dat voor hem is. Daarna ga je terug in de tijd naar de tienertijd van een jongen genaamd Deik en volg je met sprongen zijn groei naar volwassenheid en hoe hij tot het zwerversbestaan is gekomen.

Je krijgt weinig mee van het verleden van Deik, alleen dat hij op jonge leeftijd zelf al een moeilijke beslissing moest nemen over een ingrijpende operatie waaruit je wel op kan maken dat hij geen fijne basis had. De operatie bezorgt hem een mismaakt gezicht en een minderwaardigheidscomplex. En zoals hijzelf zegt neemt hij vanaf dan nergens meer zelf beslissingen over.
En dat merk je door het hele boek. Af en toe wil je hem echt even door elkaar schudden om hem zijn ogen te laten openen en hem te zeggen wat van zijn leven te maken.

Je volgt hem als hij vriend Bart leert kennen met wie hij samen schrijft. Dit doen ze beide vol overgave en Bart herhaald regelmatig dat alles daarvoor moet wijken. Hij leert ook actrice Ellen kennen met wie hij een relatie krijgt en na verraden te zijn door Bart en later ook door Ellen gaat hij de straat op.
Dit in de meest letterlijke zin. Hij belandt in het zwerversbestaan. Je krijgt een heel klein inkijkje in het zwerversleven en dat maakte op mij diepe indruk. Deik krijgt na een aantal jaren opeens een kans in de schoot geworpen om weer te gaan schrijven en pakt die met beide handen aan. Die kans geeft hem weer de mogelijkheid om de draad op te pakken en zijn zwerversbestaan vaarwel te zeggen. En hoe mooi is het dat hij nadat hij altijd onzichtbaar was, als tiener en als zwerver, het boek eindigt dat een serveerster "meneer" tegen hem zegt. Hij werd weer gezien!

Ik ging best buiten mijn comfortzone met het lezen van dit verhaal. En na een voor mij wat moeizaam begin begon ik Deik pas echt te begrijpen toen hij bij Ellen wegging en kon ik me indenken dat hij de hoop op een gelukkig leven had opgegeven.
De schrijfwijze van Xander is heel prettig, ondanks dat het boek nou niet een vrolijk verhaal verteld, is het nergens zwaar. En ondanks dat ik de jonge Deik af en toe graag even had verteld niet zo aan anderen te hangen maar zelf zijn leven te leiden was het boek voor mij toch niet weg te leggen. Ik wilde na het eerste hoofdstuk toch echt weten hoe het met Deik af zou lopen.

Dit was nou zo'n boek wat ikzelf waarschijnlijk niet had uitgekozen maar waar ik oprecht blij van ben dat ik het gelezen heb.