Dit wil ik ook wel

Drie dames die elkaar leren kennen op een schildercursus in Griekenland hebben een klick en worden vriendinnen voor het leven. Na 40 jaar. besluiten de vriendinnen samen te gaan wonen, ieder in een eigen appartement in een grachtenpand in Leiden. Dorine, financieel onafhankelijk kan dit pand kopen, na een grondige verbouwing kunnen Julia en Lily voor een redelijke huur ieder een eigen woning betrekken. Het doel is verticaal binnen te komen en pas als het nodig is er horizontaal weer uit te gaan, met de belofte voor elkaar te zorgen in voor en tegenspoed.
Het eerste deel van het boek wordt door Dorine beleefd, het tweede deel door Dolf, een vierde huisgenoot die de woning op de begane grond huurt met goedkeuring van de vriendinnen. Ieder heeft zo de eigen geheimen, die in de loop van het boek naar voren komen. Tussen Julia en Dolf groeit meer dan een vriendschappelijke relatie. Wanneer binnen een jaar Julia’s gedrag vraagtekens oproept, vergeetachtig wordt en uiteindelijk dementeert, wordt vooral voor Dorine de zorg zwaarder dan ze dacht. De beschrijving van de vriendschap is heel realistisch, met alle facetten van irritatie, jaloezie, en schuldgevoel, trots en onvoorwaardelijke loyaliteit.
Het proces van dementie is heel goed beschreven, het is een sluimerende ziekte, wanneer het nog niet herkenbaar is voor de omgeving maakt het voor mantelzorgers zwaar. Iedereen op leeftijd wil niet ziek of/en dement worden, We hebben dit proces vaak al meegemaakt met ouders en om die reden opgenomen worden in een verpleeghuis is voor velen een doemscenario.
Ik raad al mijn vriendinnen aan dit boek te lezen, misschien kunnen we alvast nadenken over een mogelijkheid van samen wonen als we oud worden.