Familiegeschiedenis door een doolhof

Door de huidige ontwikkelingen in Rusland en de oorlog in Oekraïne ben ik toenemend geïnteresseerd in de geschiedenis van beide landen.
Met dit boek maak ik kennis met de familiegeschiedenis van Aleksandra, 94 jaar wonend in Nederland door haar kleindochter die in Oekraïne op zoek gaat naar een oom.
Aleksandra is in 1942 gedeporteerd naar Duitsland, in het kamp raakt ze zwanger van een Nederlands man en komt zo in Nederland. In het grootste deel van het boek leren we haar kennen als kind op een goedlopende boerderij in Oekraïne dat al jaren uitgeput wordt door Rusland. Door het communisme moeten ze de boerderij verlaten en opgaan in staatsboerderijen. Alle bezittingen worden gevorderd en de boeren moeten werk vinden in staatsbedrijven en verhuizen naar de stad.
Dit eerste deel vond ik boeiend en realiseerde me dat deze families al jaren een speelbal zijn van de Russische overheersing.
De vrijheid na de communistische periode was vooral in het Donbas gebied verre van vrij omdat separatisten al snel het gebied bezetten. Eigenlijk is er weinig veranderd, de bewoners zijn murw gemaakt door herhalende censuur en brutaliteit van Sovjet “brigadiers” die bedreigen met dood of gevangenkampen.
Het gevolg hiervan zien we momenteel, complex zijn ook de families in Oekraïne die deels van Russische afkomst zijn.
Zonder in details te treden is dit voor mij de belangrijkste les uit dit boek.
De wijze van beschrijving van de familiegeschiedenis vond ik vaak heel verwarrend en niet prettig. Lisa komt in contact met haar overgrootvader Nikolaj die al sinds zijn dood in 1953 wacht op zijn dochter Aleksandra, die hij na de deportatie in 1942 naar Duitsland nooit meer heeft gezien. In een fictief Kozakkenpaleis dwaalt Lisa met Nikolaj door de familiegeschiedenis.
Er passeren heel veel namen, die niet allemaal voorkomen in de stamboom, hoewel dat wel steun geeft, jammer dat er geen jaren bij vermeld zijn.
Dat maakte het boek voor mij te chaotisch om prettig te lezen.