Een zwarte bladzijde in deNederlandse geschiedenis

Tragisch verhaal over een njai, die gedwongen wordt om haar bloedeigen kinderen af te staan en later nooit meer iets van hen hoort. Het is onleefbaar geschreven en toegankelijk, in relatief korte hoofdstukken en een relatief gering aantal bladzijden.
Het is niet zo verfijnd geschreven als Oeroeg of De atlasvlinder, maar vormt een mooie aanvulling op de reeds bestaande literatuur over Nederlands- Indië. Opmerkelijk is het ik-perspectief, waarbij de woordkeus van de hoofdpersoon intellectueler overkomt dan de vrouw vermoedelijk was. Ik ben benieuwd hoe de schrijfster aan dit verhaal is gekomen.