Een gescheiden vrouw is als een tuin zonder hekwerk

Constance Ring van Amalie Skram is een naturalistische roman zoals we er wel meer kennen, van Guy de Maupassant, Louis Couperus of Frederik van Eeden. Een vrouw is ongelukkig in haar huwelijk en machteloos om daar iets aan te veranderen, omdat de heersende mening dat niet toestaat. Een verschil met eerder genoemde schrijvers is dat Amalie Skram een vrouw was en over haar eigen ervaringen schreef.
Ik herken geen typisch Noorse elementen in de beschrijvingen van de ruimte en sfeer. Het taalgebruik is eenvoudig en bijzonder toegankelijk, mogelijk vanwege de moderne vertaling.

Constance is op jonge leeftijd uitgehuwelijkt aan een oudere, rijke man en wist destijds niet wat haar te wachten stond. Hij is dol op haar, maar zij ergert zich aan hem: zijn aanhaligheld, zijn vele praten en zijn drankzucht.
De mensen om haar heen zeggen dat het haar taak is om hem in het gareel te houden, dat ze lief voor hem moet zijn. Wanneer ze ontdekt dat hij vreemd is gegaan met een dienstmeisje en dat zwanger heeft gemaakt, raakt ze gedesillusioneerd.
Zijn dood zou een bevrijding moeten zijn, maar zo voelt dat in eerste instantie niet. Lange tijd is ze apathisch, totdat blijkt dat het geld op is en ze iets moet doen. Aanbidders genoeg en ze hertrouwt met een man die van haar houdt en haar voor zich weet te winnen, maar ook hij blijkt er een verleden op na te houden dat hen achtervolgt.
Een derde aanbidder dient zich aan en na veel twijfels biedt ze zich aan, maar ook hij houdt er een andere vrouw op na. De dubbele moraal tussen mannen en vrouwen inzake liefde en huwelijk is wel heel nadrukkelijk aanwezig.
Eris geen personaal perspectief in deze roman; de schrijfster toont ons de gedachten van Constance en die van de mannen, waardoor het lastig is om je helemaal met Constance te identificeren. Dat komt natuurlijk ook omdat de tijden zijn veranderd. Gelukkig wel.