Wat is geluk?

Hannah is in Indonesië met in haar rugzak en envelop met de as van haar grootvader, die ze op een gepaste plek wil uitstrooien. Ze hoopt misschien iets van een thuishaven te vinden, maar ziet alleen maar leegte en oppervlakkigheid. Ze voelt zich ontheemd tussen de andere toeristen, genotzoekers in een pretpark waar zij toeschouwt en in gedachten verzonken raakt.
“Je wilde hem als kind al zo graag begrijpen. Dan keek je hem aan en vroeg je niets, maar peilde je, bleef je peilen, als een staarwedstrijd waarbij vroeg of laat de een of de ander verstek moet laten gaan.” Ik had hem niets gevraagd.
Ze denkt terug aan haar opa, niet eens haar echte opa, maar wel een man wiens neerslachtigheid zij herkende en vraagt zich af wie hij werkelijk was, ‘de hartelijke glimlachman, van wie iedereen achter die smetteloze blik alle verscholen angst van de wereld vermoedde’. Ze denkt ook aan haar oma die zich flink houdt, maar zich ook erg eenzaam voelt. Ze denkt na over hun liefde, die misschien niet perfect was, maar wel echt en aan haar onderzoek naar geluk in de literatuur.
Dit levert veel essayistische uitweidingen op die op zich interessant zijn, maar de vaart uit de roman halen. De roman leest langzaam. Het taalgebruik is zorgvuldig en het boek is mooi uitgegeven, met grijze bladzijden die de grens tussen de drie delen markeren. Er zit weinig spanning in. Aanvankelijk is natuurlijk de vraag wat ze in Indonesië komt doen en wat er in de envelop zit, maar die vraag wordt snel beantwoord en vervolgens word je gedwongen mee te leven met haar ergernissen – breed uitgemeten en vaak herhaald – en haar gepieker.
Ze is geneigd zich te onderscheiden van de oppervlakkige genotzoekers, maar schaamt zich tegelijk voor die gedachten. Ze vergelijkt het maakbare geluk van de jonge generatie met dat van haar grootouders, maar twijfelt tegelijk aan de mate van hun geluk. Uiteindelijk mislukt de fysieke zoektocht in Indonesië en beseft ze dat het concept van maakbaar geluk op een faillissement afstevent.
Wanneer al die uitweidingen niet zo veel plek hadden ingenomen en er wat meer geschrapt zou zijn, zou je dit boek als een liefdesverklaring kunnen opvatten van een kleindochter voor haar grootouders. Helaas zat ze te veel in haar hoofd en zat haar literatuuronderzoek in de weg.