Eerste, niet zo'n positieve, kennismaking met Jonas...

Dit was mijn eerste kennismaking met de schrijver Jonas Jonasson, helaas was die niet zo positief. Met momenten heb ik het boek echt wel met plezier gelezen, maar zodra er ook maar een klein beetje politiek in voor kwam was dat snel verdwenen. Dat vond ik hele taaie stukken, heb er dan ook lang over gedaan om het boek uit te lezen. Voor mij had het boek twee gezichten, want de overige stukken vloog ik wel door heen en heb ik regelmatig met een glimlach op m’n gezicht gezeten. Interessant om te zien hoeveel, op dit moment, actuele gebeurtenissen/personen de schrijver in het verhaal heeft verwerkt. Ben dan ook heel benieuwd hoe er over 3 of zelfs over 15 jaar naar dit boek wordt gekeken. Denk dat de actualiteit een kracht van dit boek is, welke natuurlijk relatief snel wegvalt. Of misschien komt het juist daarom op de leeslijst voor scholieren?! Heb regelmatig om Allan moeten lachen, hij had overal een oplossing voor (daarom staat in de titel van mijn recensie niet Allan, want hij sprak me wel aan). Vraag me opeens af of hij geen kind(eren) heeft? Naar mijn idee zijn er behoorlijk wat mensen die het eerste deel leuker vonden, wellicht geef ik dat toch nog een kans.