Sterke denkoefening

"De vrouw die de honden eten gaf" van Kristien Hemmerechts is een fictieve monoloog van Michelle Martin (in het boek Odette genoemd) waarin ze terugblikt op de bekende feiten, maar ook over haar jeugd en de relatie met Dutroux (in het boek 'M."). Het boek heeft heel wat kritiek gekregen, maar deze vind ik onterecht. Eerst en vooral begrijp ik dat het verschijnen van een dergelijk boek heel gevoelig is voor de nabestaanden van de slachtoffers, maar aan de andere kant vind ik ook dat dit in de literatuur moet mogen. Literatuur moet je tot nadenken stemmen.

Twee punten van kritiek die vaak terugkwamen waren dat het boek Martin probeerde te zien als een mens en haar daden rechtvaardigde, en dat het te gruwelijk is. Vooraan in het boek staat dat Hemmerechts zeker geen rechtvaardiging van Michelle Martins gedrag op het oog had, maar eerder een poging deed om de gruwelijke gebeurtenissen vanuit haar standpunt weer te geven. Dat het geen rechtvaardiging is blijkt vooral uit de manier waarop Hemmerechts Odette, Michelle Martin dus, weergeeft: Odette spreekt zichzelf voortdurend tegen, onder andere over de kinderen in de kelder en de relatie met haar moeder. Dit is heel subtiel gedaan en wanneer je niet heel aandachtig leest merk je het misschien niet eens. Odette is dus een verknipte geest en een zeer onbetrouwbare verteller. Ik vond dit zeer knap geschreven van Hemmerechts.

Dat het boek te gruwelijk is, slaat trouwens ook nergens op. Het boek gaat voor het grootste gedeelte over de relatie tussen M en Odette, M's jeugd en Odette's jeugd. Ik had gevreesd voor gruwelijke verkrachtingsscènes maar deze zijn er helemaal niet. De meisjes komen slechts zelden ter sprake en M's handelingen met de meisjes zelfs helemaal niet. Uiteraard is er op de achtergrond steeds het feit aanwezig dat de meisjes opgesloten zitten in de kelder. Dit alles wil niet zeggen dat het boek geen seks bevat, want dat is zeker wel het geval (zelfs vrij veel), maar de seks situeert zich vrijwel alleen in de relatie tussen M. en Odette.

Kortom heeft Hemmerechts met dit boek een heel sterke denkoefening gecreëerd met een heel ingenieus uitgewerkt hoofdpersonage. Dit alles in een vlotte stijl, waardoor het boek leest als een trein. En wanneer je het dichtklapt, blijft het nog een tijd door je hoofd spoken. 4 sterren.