recensie zusje Rosamund Lupton

Hoe goed kennen we de mensen die ons het nauwst aan het hart liggen? “Zusje”, geschreven door Rosamund Lupton, is een boek waarbij alle gevoelens op hetzelfde moment door je lichaam gieren. Het is spannend, geloofwaardig en het kruipt onder je huid.
Het boek gaat over Beatrice die opgroeide in Londen, maar een rustig leventje met een alledaagse echtgenoot in New York verkiest. Haar zus, Tess, die in elk mogelijk aspect van haar verschilt, wordt op een gegeven moment als vermist opgegeven door haar huisbaas. Bee, zoals haar zus haar noemt, neemt het eerste vliegtuig naar haar geboorteplek om te weten te komen wat er juist aan de hand is. Al snel heeft ze door dat er iets niet klopt, maar op deze gruwelijke feiten is ze niet voorbereid. Haar geliefde zusje wordt aangetroffen in een stinkende en vuile wc. Omdat ze net was bevallen van een dode baby en daardoor in een depressie belandde, werd er van uit gegaan dat Tess zelfmoord had gepleegd. Dit vindt Beatrice onwerkelijk en ze wil dit dan ook niet aannemen. Haar zus zou zichzelf nooit van het leven beroven, want ze weet als één van de beste hoe waardevol het is, na de dood van haar broer. Beatrice verblijft in haar appartement en gaat zo op zoek naar wat Tess de dagen voor haar dood heeft gedaan en vooral met wie. Ze deinst niet terug om deze mensen ook persoonlijk om uitleg te vragen, iets wat vroeger niet van haar gewoonte was.
Doordat het boek geschreven is als een brief van Beatrice naar haar zus, Tess, is het emotioneel aspect zeker niet weg te denken. Doorheen heel het boek legt Beatrice haar getuigenis af in de verhoorkamer. Door de afwisseling van een brief en flashbacks draait het boek niet enkel om wie Tess iets heeft aangedaan en waarom, maar ook om de band die de twee zusjes met elkaar delen. Je wordt als lezer echt in het verhaal gezogen. Je krijgt net zoals Beatrice bepaalde informatie pas naar het einde toe, en dat maakt het zo ongelooflijk spannend. Doordat je niet weet wie wat gedaan heeft en wie de waarheid spreekt, is iedereen verdacht. Ja, zelfs diegenen die zelf nog geen volledig hoofdstuk in het boek voorkomen. Wie Beatrice ook verdenkt, ze is nooit alleen, want ook jij kan die persoon niet helemaal vertrouwen op dat moment.
Het boek is ontzettend mooi geschreven en het veelvuldig gebruik van metaforen maakt het allemaal nog adembenemender. Beide zussen zijn erg stereotiep beschreven, waar ik me gebruikelijk aan zou ergeren, maar in dit boek is het zeker niet misplaatst, aangezien de stereotiepe weergave hier een inhoudelijke reden heeft. De manier waarop Beatrice met haar verdriet omgaat is erg herkenbaar. Hoewel zij en haar zus altijd twee tegengestelden zijn geweest, merkt ze hoe ze stilletjes aan haar gewoontes begint over te nemen, en meer en meer op haar gaat lijken.
Het was vooral heel erg mooi te zien hoe Beatrice zo’n karakterevolutie doormaakt. Op het einde van het boek lijkt ze meer op haar zus dan ooit. De relatie die ze heeft met Tess is niet de enige relatie die uitvoerig wordt besproken in het boek. Ook aan de relatie met haar echtgenoot en moeder wordt veel aandacht besteed.
Maar jammer genoeg voldeed het einde niet aan de verwachtingen die ik tijdens het lezen van het boek had vooropgesteld. Dat de dader de vriendelijke dokter uit het ziekenhuis is, komt uit een onverwachte hoek. Doorheen het boek werd er te weinig aandacht aan hem besteed. Uiteindelijk is één van de hoofdpersonages een personage dat je pas aan het einde van het boek echt leert kennen. Het is niet zo dat ik geen voorstander ben van onverwachte eindes, want ik heb het juist graag als je vanaf het begin nog niet alles weet. Maar dit einde lijkt me nogal ver gezocht.
Dit neemt natuurlijk niet weg dat het echt een aanrader is. Het boek leest uitermate vlot en eens begonnen is het een hele taak om te stoppen met lezen. In gedachte houdende dat dit nog maar Luptons eerste boek is, kijk ik er enorm naar uit haar volgende exemplaren te lezen. Een veelbelovende schrijfster waar we vast en zeker nog van zullen horen.