Zes sterren

“Moed is doodsbang zijn, maar toch in het zadel springen.”

Ava was een miljoen dingen, nu nog maar één: het verbrande meisje. Na een huisbrand heeft Ava Lee alles verloren: haar ouders, beste vriendin, haar thuis en ook haar gezicht. Een jaar na de brand, gaat ze weer naar school voor een proefperiode van twee weken. Ze ontmoet Piper, ook zij heeft recente brandwonden. Samen gaan ze op zoek naar een nieuw normaal, na de brand.

Waar dit boek ook ligt, het is niet te missen door het opvallende omslag. De achterflap sprak mij direct aan en voordat ik begon had ik, gezien het onderwerp, al het gevoel dat het een mooi en inhoudelijk sterk verhaal zou zijn. Dat bleek voor 100% waar te zijn.

“Je kunt niets veranderen aan wat je is overkomen, maar je kunt wel de leiding over je verhaal nemen.” Ik leer Ava als brandoverlever kennen, maar ik leer haar ook kennen als een normale 16-jarige die naar school gaat, verliefd wordt en vriendschappen sluit en hobby’s heeft. Ze is geen inspiratiebron voor anderen, ze is geen slachtoffer. Ze is een overlever en zichzelf. Ava ziet de blikken van anderen en ook dat mensen over haar praten, maar zoals zij en Piper zeggen: ze zijn verbrand, niet hersendood. Ze zijn nog steeds mens.

Dit boek gaat over zoveel meer dan een verbrand meisje. Het gaat ook over rouwen, vriendschap sluiten, een nieuw normaal vinden na een traumatische gebeurtenis, mentale gezondheid en jezelf vinden en blijven. Er zijn pieken en dalen, maar Ava sleept zich er doorheen met hulp van anderen, hoe zwaar dat ook kan zijn. Ze gaat terug naar haar oude huis en komt erachter dat de waarheid, haar eigen waarheid is. Waar bij Ava de littekens zichtbaarder zijn, zijn ze dat bij Piper niet. Elk op hun eigen manier worstelen ze met hun littekens, maar toch vinden ze een weg om elkaar te helpen.

De personages in dit boek worden levensecht neergezet met alle gevoelens die daarbij komen kijken. Er is ruimte voor ieders verhaal en Erin Stewart laat zien dat ze zich heeft verdiept in de mens en verschillende situaties. Doordat personages echt zijn, geloof je hen en leef je met hen mee. De manier waarop Stewart schrijft vind ik fijn, maar ook heel knap. Verschillende onderwerpen komen in dit boek voor, maar nergens wordt het teveel of te zwaar. Alles is mooi gedoseerd zonder dat er ergens iets wordt overgeslagen of ongeloofwaardig wordt.
Hoewel dit verhaal geschreven is door Erin Stewart, is dit boek ook ontzettend goed door de zeer goede vertaling van Elise Kuip.

Het vuur in mij is een mooi verhaal over jezelf vinden en blijven, vriendschappen sluiten, rouwen en herstellen. ‘Het verbrande meisje’ wordt weer Ava. Een boek waarvan we kunnen leren dat doorzettingsvermogen loont en dat moedig zijn je veel op kan leveren. Dit is het debuut van Stewart en wat voor een. Ik geef het gewoon 6 sterren.

“Moed wist onze angst niet uit. Moed is volle angst vooruit.”