Helaas soms realiteit, raak geschreven

“Je doet wat je kunt. Iemand als je broer bezeert zich snel. Je bent als een soort vacht voor hem.”

Sinds het gezin van de 13-jarige Brian uit elkaar is gevallen, woont hij met zijn vader op een terrein met caravans, loodsen en waakhonden. Als ze voor het eerst in maanden weer bij Brians fysiek en verstandelijk beperkte broer op bezoek gaan, vraagt de directeur of Lucien wegens een grote renovatie tijdelijk thuis opgevangen kan worden. Brians Pa ziet dat niet zitten. Tot hij het woord ‘vergoeding’ hoort.
Die zomervakantie krijgt Brian de verantwoordelijkheid over zijn broer. Maar hoe zorg je voor iemand die niet spreekt en waarvan je dus niet weet wat hij nodig heeft? Hoe moet hij zijn broer in bedwang houden als Lucien sterker is?

Na het lezen kwamen een aantal woorden naar boven die het boek voor mij goed beschrijven: maatschappijkritisch, armoede, onmogelijk, liefde, rauw, onmacht, (onverantwoordelijke) keuzes. Helaas soms ook realiteit.

Door flashbacks lees je hoe de situatie is ontstaan en waarom Brian en zijn vader onder andere in een caravan op een terrein wonen. De gehele situatie lijkt onmogelijk en roept vragen op bij de lezer, zeker wanneer Lucien bij Brian terechtkomt. Je voelt de onmacht van Brian, als Pa zijn verantwoordelijkheid weer eens niet neemt, maar bovenal voel je de liefde tussen de twee broers.
Het is nauwelijks voor te stellen dat er kinderen zijn die zo opgroeien en toch weet ik dat deze kinderen er zijn en dat er ouders zijn die keuzes maken omwille het geld. Daarbij hoop ik dat er voor ieder kind een Emile rondloopt in zijn/haar omgeving.

Het verhaal van Brian leest vlot, mede door de fijne schrijfstijl van Robben en de korte hoofdstukken. Het is een mooi verhaal met heel veel goede onderwerpen. Voor mij waren de stukken met de brommer en Selma niet per se van toegevoegde waarde, maar doen niet af aan het geheel.

Al met al vind ik dit aandoenlijke en ontroerende boek een aanrader. Ook voor jongvolwassene een mooie opstap naar literatuur.