Traag maar fenomenaal

De geheugenpolitie is een wat rare roman. Het vergt van de lezer een soort actieve betrokkeheid om vele dingen van een kader te voorzien. Maar belangrijke vragen blijven onbeantwoord. Het waarom, door wie en hoe bijvoorbeeld worden niet ingevuld. Soms neigt het boek naar een teveel open laten voor de lezer. Dat is niet erg, maar maakte het voor mij een “traag” boek doordat lezen werd afgewisseld met mijmeringen over de opgeroepen vragen.

Ogawa schreef het boek in een nuchtere doch poëtische stijl. Soms aantrekkelijk maar niet altijd overtuigend voor mij persoonlijk.

Ook de sterkte van het verhaal is dubio. Doch de keuze van de schrijfster om de stilstand in de verhaallijn als symbool voor de achteruitgang van haar (en de rest van de eilandbewoners hun) geheugen is weldegelijk een aparte aanpak die niet bijdraagt aan het wervelende van de roman.

Iedereen ziet in Ogawa’s roman een reflectie op totalitarisme en stil verzet. Dat is het ook enigszins, maar ikzelf zag er een parabel in van het leven. Sinds onze geboorte moeten wij afscheid nemen. Van ons speelgoed in de kindertijd, door de consequenties van de keuzes die we maken, later door de ongemakken van de leeftijd,…door het leven zelf. Als we het zo bekijken is dit een hoogst originele roman met dystopisch randje erbij. En het vormt ook een perfect uitgangspunt om het wat “vreemde” einde op een perfecte manier in de roman te integreren. Het einde waar het nevenverhaal, de roman van het hoofdpersonage, zich totaal vermengt met het hoofdverhaal. En waar de de stem (van de fantasie ?) het uiteindelijk ook begeeft zodat het einde onafwendbaar is en alleen de vraag blijft…gaan we iets achterlaten en zal iemand zich dat dan nog herinneren. Wat een fenomenaal aangrijpend einde van deze roman !

Ondanks de inherente traagheid van dit boek geef ik 4 en halve ster (afgerond naar 5) .