Zen en de kunst van het hardlopen

In 'Waarover ik praat als ik over hardlopen praat' typeert Haruki Murakami zichzelf als een het best op de achtergrond gedijende einzelgänger die niet schrijft om zich te laten zien, maar die schrijft omdat hij schrijver is. Uit noodzaak: "Ik ben iemand die pas goed vat krijgt op de dingen als ik ze opschrijf."

'Waarover ik praat (..)' ; de titel is met toestemming vrijelijk geleend van Raymond Carver, is een persoonlijke verhandeling over hardlopen en over de betekenis daarvan voor zijn dagelijkse leven. Waarbij het hem niet om het persoonlijke gaat, maar bij uitstek om het hardlopen. En daar kan hij het naar eigen zeggen eigenlijk het best alleen op die manier over hebben.
Dit door Luk van Haute uit het Japans vertaalde relaas bevat helaas in de inleiding en in hoofdstuk 1 hinderlijk veel "best wel's". Misschien beoogde Van Haute daarmee het parlando karakter van Murakami's schrijfstijl in dit boek te benadrukken, maar hij doet op deze wijze simpelweg afbreuk aan diens stijl: lopen doet Murakami namelijk nergens 'best wel' hard. En de lezer kan trouwens zelf de titel wel met de cadans van het gelezene verbinden. Maar dat terzijde.
Murakami komt al vlot na de start bij de waarschijnlijk eveneens door Van Haute gemolesteerde kern: "Maar in wezen denk ik nergens aan. Ik ren gewoon door in mijn eigengemaakte knusse leegte, in mijn vertrouwde stilte. Dat heeft best wel iets heerlijks."
Vanaf hoofdstuk 2 loopt het Goddank beter.

'Waarover ik praat()' is een mooi Murakami-experiment. Maar wel een dat een goede vertaling verdient. Als het bij deze vertaling blijft, dan zal hoofdstuk 1 toch grondig moeten worden gereviseerd; al was het maar om het voortijdig teleurgesteld afhaken van lezers voor te zijn.

Auteur: Haruki Murakami (Kyoto, 1949);
Titel: Waarover ik praat als ik over hardlopen praat (2007, 138 pag.);
ISBN 978 90 450 2607 7
Vertaald uit het Japans door Luk van Haute;
Uitgever: Atlas Contact.