‘Maar ga intussen jezelf maar na’

In wat ik tot nu toe van Gerrit Krol las, stond hij markanter dan waar ook op uit zijn poëzie. Rondborstig en hoekig tegelijkertijd; zoals een zonder zich dat te realiseren verliefde man het object van zijn begeerte liederlijk prijst om haar exact evenwijdige kraaienpootjes.
Mooi, eigenzinnig werk vaak, zoals De deur:

Ik loop door de lange gang
op zoek naar de deur met mijn naam
tot ik er ben:
ik open hem en trap
hem aan de binnenkant weer toe.

O, de vreugde een deur te hebben
met Krol erop,
de vreugde dat mijn bestaan
wat dit betreft volledig klopt.

Maar ook werk waarin de lezer soms met plaatsvervangende schaamte uit de bocht geslingerd wordt, zoals in, waar waarschijnlijk James Ax bedoeld is, John Ax’ test:
(..)
Daarop een vrouw zetten
die je liefhebt op de manier
dat ze erop past,
(..)

Al met al: ‘Het kon minder,’ zou een Groninger zeggen.

Titel: Polaroid, gedichten 1955-1976 (1976, 119 pagina’s)
Auteur: Gerrit Krol (Groningen, 1934-2013)
ISBN (978)9021410761
Uitgever: Em. Querido’s Uitgeverij