Nog een lange weg te gaan

In oktober 2015 verscheen de allereerste thriller van Thon Schreuders. De Inhoud van Alles bespreekt het onderwerp kunstmatige intelligentie op een heel eigen manier.

Na een poging tot liquidatie op het industrieterrein van Dordrecht, barst de strijd los om een manuscript over kunstmatige intelligentie. Er is veel te onderzoeken en weinig tijd: zowel Karel als zijn broer worden op de hielen gezeten door iemand die hen probeert om te brengen.

De Inhoud Van Alles is een filosofische thriller die niet geschreven is op een manier die de gemiddelde lezer gewend is. Het boek bevat de eerste 25 pagina’s korte hoofdstukken met droge opsommingen van gebeurtenissen. Na de eerste pagina’s is er iets meer ruimte voor het verhaal, maar dan blijkt al snel dat Thon Schreuders een onervaren auteur is die met een beperk budget aan deze thriller heeft gewerkt.

Korte hoofdstukken, losse fragmenten: dat is het eerste wat opvalt aan De Inhoud Van Alles. Er is sprake van een redactie, maar deze was niet ervaren genoeg om een groot aantal stijlfouten uit het boek te halen. Gedachten staan tussen aanhalingstekens, evenals de dialogen, waardoor er direct al verwarring ontstaat over alles wat uitgesproken wordt en alles wat louter gedacht wordt. Daarnaast lopen verleden en tegenwoordige tijd op sommige vertelpunten dwars door elkaar heen: 

Om elf uur koffie met gebak. Eerst wil ik met Ben praten. Kan dat? Ja dat kon.
”Hallo Ben.”
”Hallo Karel. Goed dat je er weer bent.”

Ook de dialogen schommelen aan alle kanten. De personages spreken op een stijve, onmenselijke manier met elkaar en er wordt keer op keer overbodige informatie gegeven. De personages zijn zo dood als een mus. Na een uitleg over de personages, tracht Schreuders een dialoog te schrijven die ertoe doet, maar blijft een stijve en vooral saaie dialoog aan de lezer voorschotelen: ‘Ik zal het anders moeten doen, wat ik als mainframe niet gewend ben.’

De Inhoud Van Alles wordt letterlijk verteld en dat maakt het niet zo meeslepend als je van het verhaal zou verwachten. Het is alsof je een droog scenario van een film aan het doorlezen bent waarin alle spanning ontbreekt. Er zijn hier en daar conflicten, maar dan wordt er een sprong in de tijd genomen en zijn deze conflicten zo weer opgelost waarna we overgaan naar een nieuw probleem. De Inhoud Van Alles bespreekt een prachtig onderwerp, dat zeker ook leeft in onze wereld, maar de gortdroge schrijfwijze maakt het lastig om het boek met plezier uit te lezen.

Toch is er voor de ‘dode’ personages wel wat te zeggen: het zijn immers types die het ragfijne sociale gebeuren niet onder de knie hebben en leven voor kennis en informatie. Met dit idee in het achterhoofd, maak je De Inhoud Van Alles enigszins dragelijk.

Wanneer je naar het einde toewerkt, word je als lezer toch een klein beetje beloond. Maar om bij dat einde te komen, moet je alle regels over misdaadliteratuur loslaten, anders wordt De Inhoud Van Alles een grote ergernis die je al snel weer terug in de boekenkast legt om nooit meer te openen. Thon Schreuders heeft nog een lange weg te gaan.