Nét niet lekker uitgewerkt

The Immortalists heeft een interessant uitgangspunt: de vier hoofdpersonen weten hun sterfdatum. In alle eerlijkheid stopte het daar ook wel voor mij. Het is mooi geschreven, staat vol met maatschappijkritiek en barst denk ik ook echt van de ragfijne thematiek die je niet direct opmerkt als je geen aantekeningen maakt, maar erg spannend is het allemaal niet te noemen. De personages zijn een beetje hol, het conflict speelt zich niet af rondom de sterfdatum, maar rondom de verhoudingen tussen de personages. Dat wordt, vooral in een familiesaga, een beetje saai, omdat er eigenlijk geen eenheid is.

Het is te ''donker'' om lekker even te lezen, maar te licht om je te raken. Het verhaal kabbelt wat door. Sommige lijnen komen terug, maar voegen niet zo bijzonder veel toe. Het is prettig dat het boek uit vier delen bestaat die alle vier betrekking hebben op één van de personages. Vooral deel 2 vond ik enorm saai om door te komen. Als het boek niet zo netjes opgedeeld was, had ik het denk ik nooit uitgelezen. Nu wist ik dat er nog twee andere personages aan het woord kwamen, en dan denk je toch dat het misschien nog interessant zal worden.

In het derde verhaal wordt het toch even spannend, maar dat wordt ook direct weer de kop in gedrukt. Het laatste verhaal is ontroerend, maar dat is dan ook weer niet per se door het verhaal zelf, of het personage, maar eerder door een kort voorval.

Concluderend: ik vind het een heel moeilijk boek om te beoordelen. Ik zou hem niet snel aanraden, maar ik ben ook bang dat ik het daarmee tekort doe, omdat ik misschien toch te weinig oog heb gehad voor de details die eventueel wel voor eenheid kunnen zorgen. Als je dol bent op familiesaga's zou ik eerder de reeks van - bijvoorbeeld - Sofia Caspari aanraden. The Immortalists is toch nét niet helemaal goed uitgewerkt.