Popcorn Donut Kaassoufflé is zwáár

In Popcorn Donut Kaassoufflé volgen we het leven van Kato. Een vrouw met mentale problematiek die door de huisarts wordt doorverwezen naar een kliniek voor mensen met binge eating disorder. Is dat terecht? En wat heeft Kato hieraan? Het verhaal speelt zich (voornamelijk) af tijdens deze twintig sessies.

Van Wieren heeft een prachtig beeld geschetst van een vrouw die worstelt. Niet alleen met haar gewicht, maar ook met sociale contacten, haar eigen kritische stem, haar plek in de maatschappij en de hulpverleners in de kliniek. Laat je niet misleiden door de titel en de prachtige cover: dit verhaal is, net als de hoofdpersoon, zwaar.

Vooral de eerste helft is boeiend. Popcorn Donut Kaassoufflé is - jawel - een page-turner. We leren de personages, Kato en al haar manieren van coping kennen, maar of het echte literatuur is… Dat label is misschien iets te hoog gegrepen. Hoewel je natuurlijk kunt discussiëren over hoe literatuur zich nou onderscheidt van Chicklit - misschien moeten we onze handen daar maar niet aan branden. Toch is het voor lezers leuk om wat meer onderhuidse spanning mee te krijgen, iets wat suddert in plaats van direct geduid wordt. Iets meer symboliek/thematiek in plaats van een letterlijke uitleg. En tegelijkertijd is dit ook een manier om de lezer bij je te houden: een lineair verhaal waarin we het leven van een vrouw volgen die het ook allemaal niet goed weet.

In de tweede helft verandert de toon van het boek van een beetje bozig, naar voornamelijk boos. Het lijkt bijna alsof het niet de frustratie van Kato is, maar de frustratie van de auteur zelf. Veel vrouwelijke celebs moeten het ontzien, en Taylor Swift is geen uitzondering. Van Wieren doet het gewoon: opboksen tegen een leger aan Swift-fans. Je moet het maar durven. En toch komt die tweede helft niet lekker uit de verf. Kato wordt zo onaardig dat zelfs haar kat het moet ontzien, maar de arme Frits is een hele goede kat die alleen maar wil knuffelen. Kunnen we dit duiden binnen het verhaal? Jawel, maar het wordt ons niet makkelijk gemaakt. Zijn de slechtste dagen niet juist die waarop een huisdier het enige is waar je je gezicht in kunt begraven, simpelweg omdat je niets meer wil zien?

Waar Kato eerst nog wel likeable is, wordt het steeds duidelijker dat Kato vooral zwelgt in zelfmedelijden. In het eerste deel hoop je nog dat er een punt van verlichting komt, een moment waarop Kato even om zichzelf kan lachen, of even wat lucht schept in dat konijnenhol waar ze langzaam in verdwijnt. En het gebeurt niet. Kato is een boek lang verbitterd, en het wordt steeds erger.

Kato is vooral bezig met Kato. Je vraagt je af waarom ze überhaupt vriendinnen heeft. Wat zien die meiden in haar? Kato toont geen interesse, negeert ze voornamelijk en gesprekken draaien alleen om haar. Als een vriendin wat vertelt, luistert Kato niet eens. Tenzij het gaat over dikke of dunne mensen, dan is ze er ineens weer volledig bij, om het - wederom - om haar gekwetstheid te laten draaien.

Popcorn Donut Kaassoufflé is zwáár. Je leeft mee met een vrouw die het niet weet, maar het blijft te ver weg van mooie thematiek om samen met Kato compleet geïsoleerd te raken in de eetstoornis, en het blijft te ver weg van een chicklit waarin er wat lucht geschept wordt om ook de andere personages bestaansrecht te geven. De wereld van Kato is toch wel heel erg Kato. En dat is, na 160 pagina’s, een beetje been there, done that, bought the t-shirt. Of in dit geval: read the diary.