Doet intens verlangen morele waarden en normen vervagen?

“Hoop” …”Die gunt je verdomme nooit rust”. Kan de robot de mens volledig vervangen? Trouw, NRC en de Volkskrant vielen over elkaar heen om van hun loftuitingen blijk te geven. Ishiguro neemt je mee op een tocht waarin de mens stap voor stap lijkt te worden ontmenselijk en de robot met haar empathisch vermogen en haar eigen denkwereld waarin ze conclusies trekt van hoe ze dient te handelen, haar gedachten terwijl de mens interactiebijeenkomsten belegd om sociale vaardigheden te beoefenen, de ouders niet meer samenleven en alleen die kinderen naar de beste universiteiten kunnen die ‘opgetild’ zijn zonder dat dit expliciet uitgelegd wordt, het zou genetische manipulatie kunnen zijn daar het ene kind vroegtijdig sterft en het andere zeer ziek wordt en die hondenlijnmensen is het dier mens geworden en de mens hond? De Zon, religie of sprookje of science fiction een toekomstige werkelijkheid? Vragen te over zonder dat deze beantwoordt worden door Ishiguro waarbij hij je zonder dit te willen je ongewild laat meevoelen en leven met de robot en je de vraag van moeder “ben je gast of moet ik je als een stofzuiger behandelen?” als erg bot ervaart. Kazuo weet door zijn sublieme schrijfstijl je te laten denken de robot is gewoon mens en je gaat deze zo zien en ervaren, het onderscheidt wordt vager en vager. Rob van Essen schreef in zijn recensie dat de roman mogelijk wat korter had gekund maar vanaf bladzijde 240 word je rijkelijk beloond in de navolgende ruim honderd pagina’s. Want is de menselijke ziel te kopiëren, kan het leven na de dood voortgezet worden in een robot? Het knappe eind maakt het boek alleen maar lezenswaardiger daar je zo bent opgegaan in de robot dat het eind zo rauw zeer aandoet. Pracht roman.