Stilte maar dan anders

Archer is een man die niet praat. Hij kan mensen horen maar dat is het. Hij leeft afgezonderd van de rest van het dorp. Totdat hij Bree ontmoet. Bree laat Archer vanaf het eerste moment niet meer los.

Archer maakt in Stilte een gigantische ontwikkeling door. In het begin van het verhaal is hij de stille, terug getrokken kluizenaar. Terwijl hij tegen het einde van het verhaal zijn stem gevonden heeft. Maar Archer is niet de enige. Stilte bevat goede karakterontwikkelingen. Zo’n goede dat ik daar heel vrolijk van werd.

Wat Stilte zo speciaal maakt? Archer en Bree communiceren voornamelijk in gebarentaal. Dit is iets wat je niet al te vaak tegenkomt, zeg maar zo goed als nooit. Voor mij geeft dat een menselijk gevoel bij het verhaal, dat niet altijd alles goed gaat.

Het verhaal wordt grotendeels vanuit Bree’s perspectief geschreven. Bree vertelt grotendeels van het verhaal. Tussendoor krijg je flashbacks van Archer. Deze flashbacks zijn een van mijn favoriete dingen om te lezen. Ik was juist benieuwd naar de geschiedenis van Archer, waarom hij niet praat en hoe hij zo geworden is.

Wat mij heel erg stoorde was dat Mia Sheridan heel vaak de volgende woorden gebruikt: de volgende dag. Op een bepaald moment gaat dit echt opvallen en later ook irriteren. Nee ik kon daar echt niet goed tegen.

Daarnaast was Archer perfect. Archer is iemand die al sinds jongs af aan geen contact met de buitenwereld heeft. Maar wanneer hij en Bree intiem worden lijkt alles vanzelf te gaan, alsof hij daar ervaring mee had. Het voelde voor mij echt niet realistisch aan.