De Hongerspelen prequel kan het de verwachtingen aan

Zo veel jaar na het laatste boek komt Suzanne Collins met een prequel op de o zo populaire Hongerspelen trilogie. Ik was heel erg sceptisch, dit kan niet van het niveau zijn zoals ik de Hongerspelen ervoer bijna tien jaar geleden.

Het verhaal focust zich op Snow. Ja diegene die president wordt over zo'n zestig jaar. Een van de personen die ik haatte. Hij zit op de academie en de tiende hongerspelen worden dit jaar gehouden. Er is een speciaal plekje voor de leerlingen van de academie, ze worden mentoren voor de tributen. Snow wordt aan het meisje uit district 12 gekoppeld en zag zijn kansen om te winnen niet heel rooskleurig in.

Het boek bestaat uit drie delen. Het eerste en tweede deel spraken mij enorm aan. Ik verslond het boek als het waren, in hoeverre je dat met een audioboek kan doen. Ik zat aandachtig te luisteren ieder woord liet ik tot mij door dringen. Je zou kunnen zeggen dat ik verslaafd was. De ballade van slangen en zangvogels duurde maar liefst bijna twintig uur en deel een en twee waren voor mijn gevoel niet saai.

Je krijgt een kijkje in de arena, hoe Snow dit ervaart. Hoe het de tributen af gaat. Het was zo ontzettend spannend en verslavend. Maar toen kwam deel drie. Ik dacht dat na deel twee het verhaal klaar was, het zou een mooi einde zijn met een open eind voor eventueel een vervolg. Maar er kwam meer. Die laatste uren voelde zo enorm lang aan. Ik moest mijzelf er bijna doorheen slepen.

De gebeurtenissen waren, in mijn ogen, niet heel interessant. Ik had zeker wat anders verwacht. Het werd langdradig en ik raakte verveeld. Al snel had ik zoiets van als dit nog lang duurt dan haak ik af. Maar toen was er het einde. Dat plantte een zaadje voor nog een aantal boeken en voor mij het moment om De hongerspelen trilogie nog eens te lezen.

Ik geef De ballade van slangen en zangvogels hierom 3.5 ster