Lezersrecensie
Wat een verhaal! Wat een ontknoping!
De diva en de demon, de elfde roman van Guy Prieels, stond op de shortlist van de Hercule Poirotprijs 2023, maar won niet. In Prieels romans is er altijd wel een link naar wat er feitelijk is gebeurd, zij het dat de auteur zijn verhalen altijd met een vette saus fictie smeuïger maakt. In deze ‘roman noir’ is dat niet anders. Het levert een verhaal op om je vingers bij af te likken: personages waar ‘een hoek af is’, gruwelijke moorden, overspel, prostitutie, drugshandel, gokken, misbruik in de kerk, machtsmisbruik, corruptie, hebzucht, incest, haat, dampende seks en dat alles doorspekt met een plastisch taalgebruik waar het schrijfplezier van afspat. Humor is in de boeken van Prieels nooit ver weg. Alles is raak in dit bloedstollende en wervelende verhaal.
In een roman noir gaat het over personages die op moreel gebied ‘twijfelachtig’ zijn en komen in een neerwaartse spiraal terecht. Het verhaal begint bij het huwelijk van Mirabella di Silvestro, een katholieke ‘dame’, die uit Italië afkomstig is. Ze is weduwe van Dikke Pol, die haar niet bracht wat ze van het huwelijk verwachtte. Ze heeft twee pleegkinderen, Max en Charlie, waarvan Max de meest pittige is. Wanneer Boris Bassevelt, internationaal truckchauffeur, en ‘oom’ van Max het pleegkind bezoekt wordt ze straalverliefd op hem. “Bij elke thuiskomst peuzelt hij haar op, brokje bij beetje, geen stukje waar hij niet zijn tanden in zet, geen plekje dat hij onberoerd laat”. Een huwelijk ligt op de loer, tot ongenoegen van Max. Boris heeft inmiddels door dat Mirabella een rijke weduwe is. Dikke Pol heeft haar goed verzorgd achtergelaten door een levensverzekering af te sluiten met haar als enige begunstigde. Boris: “Als ik een rijk wijf aan de haak sla, breng ik de rest van mijn dagen door in een hangmat met een tiet in de ene en een glas whisky in de andere hand.” Maar onze diva Mirabella is kien op geld en wil pas trouwen als Boris ook een levensverzekering met dezelfde voorwaarde als bij Dikke Pol heeft afgesloten. Dat gebeurt en het huwelijk in de kerk van Bevegem staat op het punt te beginnen. Maar dan komt Boris niet opdagen…..
Prieels zet in dit eerste deel het verhaal stevig neer en beschrijft vervolgens ‘wat er voorafging.’ Zo komen we erachter dat Dikke Pol, postbode en een duivenmelker, vermoord wordt teruggevonden in Zottegem; “twee kogels in zijn raap. Naast hem staat een mand met duiven die de nek zijn omgewrongen.” “Mirabella vergaat in tranen. Eerst van verdriet, daarna van dankbaarheid voor de premie van een half miljoen die de levensverzekeringsmaatschappij haar uitbetaalt.” Max staat pal voor zijn pleegmoeder. “Zij is zijn diva, het vleesgeworden voorwerp van zijn begeren.” De moord op Dikke Pol wordt nooit opgehelderd. Max moet niets van Boris hebben en lijkt veel op hem, zegt Prieels fijntjes. “Neem het leeftijdsverschil weg en de twee zijn in dezelfde mal gegoten.” Met dit soort zinnetjes strooit de auteur het hele verhaal door. Het triggert de lezer, zorgt ervoor dat je gaat nadenken, wordt meegezogen wordt in de intriges in het verhaal. Met het bezoek van Boris “stopt voor Max ook prompt de handbediening” die hij ’s avonds van Mirabelle krijgt.
Magistrale ontknoping
Max en Charlie trouwen uiteindelijk, komen net zoals zoveel personages aan de zelfkant van de maatschappij terecht, raken verstrikt in allerlei machinaties. Charlie verdient zijn brood door te gokken, Max gaat langs bij wanbetalers van Boris (die ook in drugs handelt) om ervoor te zorgen dat de rekeningen betaald worden. Pijpelientje (de naam zegt het al) wordt de vrouw van Charlie, die het geen probleem vindt dat ze mannen tegen betaling ‘bedient.’ Angèle is de vrouw van Max, staat onder druk bij hem, maar wordt uiteindelijk zijn medeplichtige in allerlei overvallen. Ze krijgt uiteindelijk een relatie met Pijpelientje. Ook Boris heeft een vriendin, Babette bij wie “de hersenen tussen haar benen zitten.” Het gaat van kwaad tot erger en er vallen doden? Wie is de demon die dit op zijn geweten heeft? De misdaden worden door de politie niet opgelost.
Het laatste deel van het verhaal speelt zich af in 2001. De misdaden zijn verjaard. Dan komt de echte wraak: een ontknoping die je niet aan ziet komen en je verbluft achterlaat.
Couleur locale
De auteur kiest voor Gent en omstreken als locatie en doet dat met veel gevoel. Je waant je in het Gent van de jaren zeventig. Café ’t Trefpunt, de plek waar in 1969 Walter de Buck startte met de heropleving van de Gentse feesten komt in het verhaal voor, maar ook de rosse buurt met het Glazen Straatje. Prachtig beschrijft Prieels het centrum van de stad “de tram die met zwaarte in zijn bedding glijdt, de bel bij de stopplaats, het kriepen van zijn wielen in de bocht, de beiaard van het belfort, de slag van de stormklok”. Subtiel komt de verhouding tussen de politie en de rijkswacht aan de orde, zien we ene Jespers optreden Belgisch magistraat/onderzoeksrechter die in 1978 tot 20 jaar cel veroordeeld werd wegens miljoenendiefstal en een moordpoging op zijn vrouw.
Stijl
Prieels diept de personages goed uit en maakt duidelijk waarom ze geworden zijn tot wie zie zijn. Hij weet in enkele woorden/zinnen zijn personages geweldig neer te zetten: Mirabella is een “vulcano italiano”. Pastoor Bressers: “Hij stamt uit de Gentse bourgeoisie, daar moet de rekening kloppen”. En overal zijn er die prachtige uitdrukkingen: “Ze vraagt hem het ei uit zijn gat,” “zit er een nieuwe haan op het hok?”, “de agent is in zijn gat gebeten,” en “die slaat er ook maar naar als een blinde naar een ei.”
Jammer is het dat er geen toelichting bijgevoegd is op welke ‘ware gebeurtenissen’ het verhaal is gebaseerd. De diva en de demon is een straf verhaal, Prieels ten voeten uit. Lees, geniet, huiver, lach en verwonder je.
- Recensie is eerder verschenen op Bazarow.com
- Sterren: 4,5
In een roman noir gaat het over personages die op moreel gebied ‘twijfelachtig’ zijn en komen in een neerwaartse spiraal terecht. Het verhaal begint bij het huwelijk van Mirabella di Silvestro, een katholieke ‘dame’, die uit Italië afkomstig is. Ze is weduwe van Dikke Pol, die haar niet bracht wat ze van het huwelijk verwachtte. Ze heeft twee pleegkinderen, Max en Charlie, waarvan Max de meest pittige is. Wanneer Boris Bassevelt, internationaal truckchauffeur, en ‘oom’ van Max het pleegkind bezoekt wordt ze straalverliefd op hem. “Bij elke thuiskomst peuzelt hij haar op, brokje bij beetje, geen stukje waar hij niet zijn tanden in zet, geen plekje dat hij onberoerd laat”. Een huwelijk ligt op de loer, tot ongenoegen van Max. Boris heeft inmiddels door dat Mirabella een rijke weduwe is. Dikke Pol heeft haar goed verzorgd achtergelaten door een levensverzekering af te sluiten met haar als enige begunstigde. Boris: “Als ik een rijk wijf aan de haak sla, breng ik de rest van mijn dagen door in een hangmat met een tiet in de ene en een glas whisky in de andere hand.” Maar onze diva Mirabella is kien op geld en wil pas trouwen als Boris ook een levensverzekering met dezelfde voorwaarde als bij Dikke Pol heeft afgesloten. Dat gebeurt en het huwelijk in de kerk van Bevegem staat op het punt te beginnen. Maar dan komt Boris niet opdagen…..
Prieels zet in dit eerste deel het verhaal stevig neer en beschrijft vervolgens ‘wat er voorafging.’ Zo komen we erachter dat Dikke Pol, postbode en een duivenmelker, vermoord wordt teruggevonden in Zottegem; “twee kogels in zijn raap. Naast hem staat een mand met duiven die de nek zijn omgewrongen.” “Mirabella vergaat in tranen. Eerst van verdriet, daarna van dankbaarheid voor de premie van een half miljoen die de levensverzekeringsmaatschappij haar uitbetaalt.” Max staat pal voor zijn pleegmoeder. “Zij is zijn diva, het vleesgeworden voorwerp van zijn begeren.” De moord op Dikke Pol wordt nooit opgehelderd. Max moet niets van Boris hebben en lijkt veel op hem, zegt Prieels fijntjes. “Neem het leeftijdsverschil weg en de twee zijn in dezelfde mal gegoten.” Met dit soort zinnetjes strooit de auteur het hele verhaal door. Het triggert de lezer, zorgt ervoor dat je gaat nadenken, wordt meegezogen wordt in de intriges in het verhaal. Met het bezoek van Boris “stopt voor Max ook prompt de handbediening” die hij ’s avonds van Mirabelle krijgt.
Magistrale ontknoping
Max en Charlie trouwen uiteindelijk, komen net zoals zoveel personages aan de zelfkant van de maatschappij terecht, raken verstrikt in allerlei machinaties. Charlie verdient zijn brood door te gokken, Max gaat langs bij wanbetalers van Boris (die ook in drugs handelt) om ervoor te zorgen dat de rekeningen betaald worden. Pijpelientje (de naam zegt het al) wordt de vrouw van Charlie, die het geen probleem vindt dat ze mannen tegen betaling ‘bedient.’ Angèle is de vrouw van Max, staat onder druk bij hem, maar wordt uiteindelijk zijn medeplichtige in allerlei overvallen. Ze krijgt uiteindelijk een relatie met Pijpelientje. Ook Boris heeft een vriendin, Babette bij wie “de hersenen tussen haar benen zitten.” Het gaat van kwaad tot erger en er vallen doden? Wie is de demon die dit op zijn geweten heeft? De misdaden worden door de politie niet opgelost.
Het laatste deel van het verhaal speelt zich af in 2001. De misdaden zijn verjaard. Dan komt de echte wraak: een ontknoping die je niet aan ziet komen en je verbluft achterlaat.
Couleur locale
De auteur kiest voor Gent en omstreken als locatie en doet dat met veel gevoel. Je waant je in het Gent van de jaren zeventig. Café ’t Trefpunt, de plek waar in 1969 Walter de Buck startte met de heropleving van de Gentse feesten komt in het verhaal voor, maar ook de rosse buurt met het Glazen Straatje. Prachtig beschrijft Prieels het centrum van de stad “de tram die met zwaarte in zijn bedding glijdt, de bel bij de stopplaats, het kriepen van zijn wielen in de bocht, de beiaard van het belfort, de slag van de stormklok”. Subtiel komt de verhouding tussen de politie en de rijkswacht aan de orde, zien we ene Jespers optreden Belgisch magistraat/onderzoeksrechter die in 1978 tot 20 jaar cel veroordeeld werd wegens miljoenendiefstal en een moordpoging op zijn vrouw.
Stijl
Prieels diept de personages goed uit en maakt duidelijk waarom ze geworden zijn tot wie zie zijn. Hij weet in enkele woorden/zinnen zijn personages geweldig neer te zetten: Mirabella is een “vulcano italiano”. Pastoor Bressers: “Hij stamt uit de Gentse bourgeoisie, daar moet de rekening kloppen”. En overal zijn er die prachtige uitdrukkingen: “Ze vraagt hem het ei uit zijn gat,” “zit er een nieuwe haan op het hok?”, “de agent is in zijn gat gebeten,” en “die slaat er ook maar naar als een blinde naar een ei.”
Jammer is het dat er geen toelichting bijgevoegd is op welke ‘ware gebeurtenissen’ het verhaal is gebaseerd. De diva en de demon is een straf verhaal, Prieels ten voeten uit. Lees, geniet, huiver, lach en verwonder je.
- Recensie is eerder verschenen op Bazarow.com
- Sterren: 4,5
1
Reageer op deze recensie
