Lezersrecensie
Durf jij de kromme weg te volgen?
De Wedstrijd van Koen D’haene is een meeslepende coming-of-age-roman over dromen, druk, durven kiezen en de kracht van je eigen stem.
Tussen lijnen en loyaliteit
Iedere jongere herkent het: de worsteling tussen wat je zélf wil en wat er van je verwacht wordt. In De Wedstrijd brengt Koen D’haene die spanning haarscherp in beeld. Hoofdpersonages Robbie (16) en Juan (14) groeien op in een Vlaams dorp, waar hun vader Eric geobsedeerd is door voetbal. Niet zomaar als sport, maar als levensproject – en zijn zonen zijn de hoofdrolspelers. De jongens dragen zelfs de namen van oud-voetbalhelden: Robbie is genoemd naar Robbie Rensenbrink, Juan naar Juan Lozano.
Waar Robbie zich een weg baant tussen zijn eigen twijfels en de torenhoge verwachtingen van zijn vader, voelt Juan zich helemaal niet thuis in de voetbalwereld. Hij leeft voor het tekenen, het vertellen van verhalen in strips en beelden. Maar in de ogen van hun vader is dat “werk voor kleuters, niet voor kerels.”
Op het scherp van de snede
Wat dit boek zo krachtig maakt, is hoe D’haene laat zien dat de druk van thuis even beklemmend als liefdevol kan zijn. Vader Eric is geen karikatuur van een boze tiran, maar een man met teleurstellingen, verlangens en een vastgeroeste kijk op mannelijkheid en succes. Moeder Carmen probeert te bemiddelen, begripvol naar haar zonen én sussend naar haar man, maar haar invloed is beperkt.
Robbie staat onder constante prestatiedruk: hij móet de topscorer worden, dé ster van zijn team, het paradepaardje van zijn vader. Zijn wereld “lijkt wel afgelijnd door de lijnen van het voetbalveld.” Juan, die zich buiten dat veld beweegt, krijgt nauwelijks aandacht – behalve als hij faalt.
Liefde en vriendschap als kantelpunt
Dan verschijnt Luna in het verhaal. Ze is een klasgenote van Robbie, spontaan, uitgesproken en onafhankelijk. Ze nodigt Robbie uit naar het jeugdhuis, een plek die in de ogen van vader Eric gelijkstaat aan verderf – dansen, drinken, niets doen. Robbie durft de stap niet te zetten, maar Juan wel. In het geheim trekt hij naar het jeugdhuis en raakt bevriend met Luna.
Die vriendschap blijkt een katalysator. Niet alleen bespreekt Juan met haar zijn passie voor tekenen, Luna vormt ook de schakel tussen de broers. Als Juan in het geheim een muurschildering mag maken in het jeugdhuis – met toestemming van zijn moeder, maar in het diepste geheim voor zijn vader – begint hij echt te bloeien.
Wanneer alles misloopt
De spanningen lopen op als Robbie tijdens een belangrijke wedstrijd een cruciale kans mist. Vader Eric ontploft. Robbie barst bijna onder de druk. Hij wil wel voetballen, maar dan op zijn eigen manier – voor het plezier, zonder het juk van eeuwige controle. Juan vindt langzaam maar zeker zijn artistieke stem. Beiden staan op een kruispunt: blijven ze de rechte weg volgen die hun vader voor hen heeft uitgestippeld, of durven ze hun eigen, grillige pad te kiezen?
Een roman vol lagen
D’haene slaagt erin om deze persoonlijke zoektocht te verpakken in een verhaal dat tegelijk heel toegankelijk en diepgaand is. De roman leest vlot, de dialogen zijn levensecht, en de afwisseling tussen het perspectief van Juan en Robbie – visueel ondersteund door een voetbal of een tekenvel aan het begin van elk hoofdstuk – geeft het verhaal structuur én ritme.
Wat de roman bijzonder maakt, is hoe moeiteloos D’haene grote thema’s verweeft in het alledaagse verhaal van twee jongens. Racisme, sociale ongelijkheid, prestatiedruk, loyaliteit, verliefdheid, onzekerheid, identiteit – het zit er allemaal in, zonder dat het belerend wordt. De situaties zijn herkenbaar en realistisch, de personages geloofwaardig en gelaagd.
Wie helpt je rechtop blijven?
Naast het gezin zelf spelen ook andere figuren een belangrijke rol. Mario, de trainer van Robbie, is een nuchtere en eerlijke man die ziet wat er speelt. Jeugdhuiswerkster Hanne is een warme, empathische vrouw die aanvoelt wat jongeren nodig hebben en hen ruimte geeft om zichzelf te zijn. En dan is er nog Oom Simon, een relativerende aanwezigheid bij wie Robbie wél zijn verhaal kwijt kan.
Deze figuren tonen hoe belangrijk het is dat jongeren vertrouwenspersonen hebben buiten hun directe omgeving – mensen die luisteren zonder oordeel en steun bieden zonder druk.
De kracht van symboliek
D’haene verwerkt subtiele symboliek in zijn verhaal. Moeder Carmen, die staat voor zachtheid en verbinding, luistert in een cruciale scène naar het nummer Sweet Dreams van de Eurythmics. Haar favoriete struik is de rozelaar – en een roos staat natuurlijk voor liefde. Zulke details geven het verhaal extra gelaagdheid, zonder dat het zwaar wordt.
De titel De Wedstrijd verwijst dan ook niet enkel naar voetbal. Het is de innerlijke wedstrijd van de personages om trouw te blijven aan zichzelf. Een strijd tussen conformeren en rebelleren, tussen zwijgen en spreken, tussen rechte lijnen en kromme wegen.
Een gedicht als levensles
Misschien wel de mooiste passage in het boek is een moment tussen Juan en Hanne. Juan zegt: “Pa is nogal rechtlijnig in zijn denken.” Waarop Hanne antwoordt: “Dan moet je hem eens helpen krom te denken. Kom, zei de rechte weg, maar Wouter keerde om. Kom, zei de kromme weg, en Wouter ging met hem mee.”
Deze regels – geïnspireerd op een gedicht van Ed Franck – vatten het hele boek perfect samen: het leven is niet recht, het kronkelt, draait en keert. En dat is precies waar je je eigen weg vindt.
Meeslepend, herkenbaar en vol hart
De Wedstrijd is een warme, pakkende en gelaagde roman over opgroeien, loskomen, en durven zijn wie je bent. Koen D’haene heeft een stijl die tegelijk helder, poëtisch en doorleefd is. Hij maakt grote thema’s invoelbaar en persoonlijk, zonder te vervallen in clichés.
Voor jongeren die zoeken, twijfelen, dromen of botsen – en voor volwassenen die die weg ooit zelf liepen – is dit een boek dat je raakt, bijblijft en inspireert.
Durf jij de kromme weg te volgen?
—
Voor het eerst verschenen op Boekenkrant.com
Leesadvies voor jongeren
Soepel lezend verhaal over dromen, druk, durven kiezen en de kracht van je eigen stem. Een roman over de balans tussen loyaliteit en je eigen pad kiezen.
Tussen lijnen en loyaliteit
Iedere jongere herkent het: de worsteling tussen wat je zélf wil en wat er van je verwacht wordt. In De Wedstrijd brengt Koen D’haene die spanning haarscherp in beeld. Hoofdpersonages Robbie (16) en Juan (14) groeien op in een Vlaams dorp, waar hun vader Eric geobsedeerd is door voetbal. Niet zomaar als sport, maar als levensproject – en zijn zonen zijn de hoofdrolspelers. De jongens dragen zelfs de namen van oud-voetbalhelden: Robbie is genoemd naar Robbie Rensenbrink, Juan naar Juan Lozano.
Waar Robbie zich een weg baant tussen zijn eigen twijfels en de torenhoge verwachtingen van zijn vader, voelt Juan zich helemaal niet thuis in de voetbalwereld. Hij leeft voor het tekenen, het vertellen van verhalen in strips en beelden. Maar in de ogen van hun vader is dat “werk voor kleuters, niet voor kerels.”
Op het scherp van de snede
Wat dit boek zo krachtig maakt, is hoe D’haene laat zien dat de druk van thuis even beklemmend als liefdevol kan zijn. Vader Eric is geen karikatuur van een boze tiran, maar een man met teleurstellingen, verlangens en een vastgeroeste kijk op mannelijkheid en succes. Moeder Carmen probeert te bemiddelen, begripvol naar haar zonen én sussend naar haar man, maar haar invloed is beperkt.
Robbie staat onder constante prestatiedruk: hij móet de topscorer worden, dé ster van zijn team, het paradepaardje van zijn vader. Zijn wereld “lijkt wel afgelijnd door de lijnen van het voetbalveld.” Juan, die zich buiten dat veld beweegt, krijgt nauwelijks aandacht – behalve als hij faalt.
Liefde en vriendschap als kantelpunt
Dan verschijnt Luna in het verhaal. Ze is een klasgenote van Robbie, spontaan, uitgesproken en onafhankelijk. Ze nodigt Robbie uit naar het jeugdhuis, een plek die in de ogen van vader Eric gelijkstaat aan verderf – dansen, drinken, niets doen. Robbie durft de stap niet te zetten, maar Juan wel. In het geheim trekt hij naar het jeugdhuis en raakt bevriend met Luna.
Die vriendschap blijkt een katalysator. Niet alleen bespreekt Juan met haar zijn passie voor tekenen, Luna vormt ook de schakel tussen de broers. Als Juan in het geheim een muurschildering mag maken in het jeugdhuis – met toestemming van zijn moeder, maar in het diepste geheim voor zijn vader – begint hij echt te bloeien.
Wanneer alles misloopt
De spanningen lopen op als Robbie tijdens een belangrijke wedstrijd een cruciale kans mist. Vader Eric ontploft. Robbie barst bijna onder de druk. Hij wil wel voetballen, maar dan op zijn eigen manier – voor het plezier, zonder het juk van eeuwige controle. Juan vindt langzaam maar zeker zijn artistieke stem. Beiden staan op een kruispunt: blijven ze de rechte weg volgen die hun vader voor hen heeft uitgestippeld, of durven ze hun eigen, grillige pad te kiezen?
Een roman vol lagen
D’haene slaagt erin om deze persoonlijke zoektocht te verpakken in een verhaal dat tegelijk heel toegankelijk en diepgaand is. De roman leest vlot, de dialogen zijn levensecht, en de afwisseling tussen het perspectief van Juan en Robbie – visueel ondersteund door een voetbal of een tekenvel aan het begin van elk hoofdstuk – geeft het verhaal structuur én ritme.
Wat de roman bijzonder maakt, is hoe moeiteloos D’haene grote thema’s verweeft in het alledaagse verhaal van twee jongens. Racisme, sociale ongelijkheid, prestatiedruk, loyaliteit, verliefdheid, onzekerheid, identiteit – het zit er allemaal in, zonder dat het belerend wordt. De situaties zijn herkenbaar en realistisch, de personages geloofwaardig en gelaagd.
Wie helpt je rechtop blijven?
Naast het gezin zelf spelen ook andere figuren een belangrijke rol. Mario, de trainer van Robbie, is een nuchtere en eerlijke man die ziet wat er speelt. Jeugdhuiswerkster Hanne is een warme, empathische vrouw die aanvoelt wat jongeren nodig hebben en hen ruimte geeft om zichzelf te zijn. En dan is er nog Oom Simon, een relativerende aanwezigheid bij wie Robbie wél zijn verhaal kwijt kan.
Deze figuren tonen hoe belangrijk het is dat jongeren vertrouwenspersonen hebben buiten hun directe omgeving – mensen die luisteren zonder oordeel en steun bieden zonder druk.
De kracht van symboliek
D’haene verwerkt subtiele symboliek in zijn verhaal. Moeder Carmen, die staat voor zachtheid en verbinding, luistert in een cruciale scène naar het nummer Sweet Dreams van de Eurythmics. Haar favoriete struik is de rozelaar – en een roos staat natuurlijk voor liefde. Zulke details geven het verhaal extra gelaagdheid, zonder dat het zwaar wordt.
De titel De Wedstrijd verwijst dan ook niet enkel naar voetbal. Het is de innerlijke wedstrijd van de personages om trouw te blijven aan zichzelf. Een strijd tussen conformeren en rebelleren, tussen zwijgen en spreken, tussen rechte lijnen en kromme wegen.
Een gedicht als levensles
Misschien wel de mooiste passage in het boek is een moment tussen Juan en Hanne. Juan zegt: “Pa is nogal rechtlijnig in zijn denken.” Waarop Hanne antwoordt: “Dan moet je hem eens helpen krom te denken. Kom, zei de rechte weg, maar Wouter keerde om. Kom, zei de kromme weg, en Wouter ging met hem mee.”
Deze regels – geïnspireerd op een gedicht van Ed Franck – vatten het hele boek perfect samen: het leven is niet recht, het kronkelt, draait en keert. En dat is precies waar je je eigen weg vindt.
Meeslepend, herkenbaar en vol hart
De Wedstrijd is een warme, pakkende en gelaagde roman over opgroeien, loskomen, en durven zijn wie je bent. Koen D’haene heeft een stijl die tegelijk helder, poëtisch en doorleefd is. Hij maakt grote thema’s invoelbaar en persoonlijk, zonder te vervallen in clichés.
Voor jongeren die zoeken, twijfelen, dromen of botsen – en voor volwassenen die die weg ooit zelf liepen – is dit een boek dat je raakt, bijblijft en inspireert.
Durf jij de kromme weg te volgen?
—
Voor het eerst verschenen op Boekenkrant.com
Leesadvies voor jongeren
Soepel lezend verhaal over dromen, druk, durven kiezen en de kracht van je eigen stem. Een roman over de balans tussen loyaliteit en je eigen pad kiezen.
2
Reageer op deze recensie
