Dromen mag, maar luisteren helpt

In Een kip met springveren vertelt Ted Nugent het verhaal van Amalia Eierhart, een kip die verder wil vliegen dan welke kip ook. Geen fladderpasjes of kleine sprongetjes, maar écht vliegen. Hoog. Verder.
Die grootse ambitie vormt de kern: Amalia weigert zich neer te leggen bij de beperkingen die men haar toeschrijft en zet alles op alles om haar droom te realiseren. Het thema is helder: je dromen volgen, ook wanneer niemand erin gelooft. En nooit opgeven.

Amalia is nog maar net uit het ei, of ze begint al met hoogspringen en spierbaltraining. Maar het lukt niet. Ze gaat naar haar beste vriend Fred, een geniale uitvinder. Nugent strooit in hun eerste ontmoeting speels met grapjes: Fred leest Icarus, op de grond ligt een poster met ‘Bruce Spingbok-steen’, en Fred zelf is een mol – een dier dat juist onder de grond leeft.

Vertalers Erik van Os en Elle van Lieshout voegen in hun taalgebruik echt iets toe. Een kip met springveren klinkt veel leuker dan Spring Chicken. “Every day since she was a chick, Amalia has been practising” wordt “Amalia kroop nog maar net uit haar ei of ze begon al met hoogspringen en spierbaltraining.” “I’m not chickening out, though” wordt “Ik krijg er kippenvel van.” De Nederlandse tekst sprankelt meer dan het origineel.

Herhaling en ritme
Het ritme van het boek ontstaat door de herhaling van Amalia’s pogingen. Telkens bedenkt Fred een plan, geeft duidelijke instructies, en telkens gaat het mis omdat Amalia te gretig, te ongeduldig of te enthousiast is om te luisteren. Die structuur geeft het verhaal een mooie cadans: kinderen kunnen snel voorspellen hoe een poging begint, waar het misgaat en hoe Amalia zich herpakt. Ze zullen genieten van dat ritme – en lachen om Amalia’s blik wanneer ze weer met beide kippenpootjes op de grond belandt. Nugent tekent die momenten treffend.

Als Fred uiteindelijk springveren ontwikkelt en Amalia ze onderbindt, heeft ze succes. Ze vliegt verder dan elke kip, steeds hoger na elke landing. Maar dan rijst een nieuw probleem: hoe komt ze veilig weer op de grond? Wéér even niet geluisterd.

Doener en denker
De dynamiek tussen Amalia en Fred vormt een tweede laag. Amalia is pure energie, altijd vooruit. Fred staat voor geduld, nadenken en plannen. Die botsing tussen doener en denker zorgt voor humor: de mislukte pogingen worden steeds absurder en de illustraties bouwen de grap verder uit. Wanneer Amalia besluit dat zelfs de hemel geen eindpunt is, moet Fred een nieuw, nóg ambitieuzer plan verzinnen. De sky is voor Amalia allerminst the limit. Hun samenwerking, ondanks al het gestuntel, vormt de warme kern van het boek.

Onder het verhaal ligt een duidelijke boodschap. Grote dromen zijn mooi: je mag verder reiken dan anderen verwachten en je mag gerust een paar keer mislukken. Tegelijk toont het boek dat luisteren naar iemand die je iets probeert te leren je nét dat stapje verder helpt. Amalia’s doorzettingsvermogen en Freds rustige begeleiding tonen hoe ambitie en geduld samen een sterke combinatie vormen.

Een kip met springveren is een heerlijk boek over hoog vliegen, hard vallen en nóg hoger willen: met beide pootjes op de grond staan en toch de blik op de sterren richten.


—

Voor het eerst gepubliceerd op Boekenkrant.com