Hebban recensie
Niet literair
In Sprank volgen we Gaston Orff en zijn vrouw Renate. Om het huwelijksvuur wat aan te wakkeren zijn ze trouwe bezoekers geworden van een parenclub. Als een van de freelance-hoertjes die er rondlopen gewurgd teruggevonden wordt, verdenkt de politie al snel Gaston. Die had als laatste haar gezelschap opgezocht en alle DNA-sporen wijzen in zijn richting. Eenzelfde scenario doet zich nog een tweede keer voor...
Omdat Maurice Kummer tot op heden een onbekende voor mij was, heb ik er de Crimezone-recensies van zijn twee vorige boeken Zuur vlees en Mono-reflex op nagelezen: volgens de recensies lijken de drie boeken wel aan eenzelfde vergevorderde bloedarmoede te lijden waar het op spanning aankomt.
De taal waarin Kummer zich uitdrukt lijkt op het eerste zicht wel erg literair - met veel filosofische en psychologische beschouwingen over opvoeding, vrije liefde, relaties en dergelijke - maar het buikgevoel dat het allemaal wat arty-farty en artificieel is laat je nooit los. De plot is totaal ondergeschikt aan deze schoonschrijverij.
Het meest opmerkelijk literaire stempel bestaat erin dat het boek geschreven is in de tweede persoon. Alsof een hogere macht van de oog-in-driehoek soort aan Gaston Orff de eindafrekening presenteert voor zijn losbandige leven. In de derde persoon kan je je hoofdpersoon nog benoemen met een hele reeks substantieven met al hun synoniemen, in dit geval moet Kummer zich, gebonden aan taalkundige ketenen, beperken tot de persoonsvormen je, jij, jou en jullie. En dat gaat snel vervelen, het werkt bijna claustrofobisch. Kummer zelf geeft dit ongelukkig literair experiment al na 175 paginas op.
Als je ooit Alan Parkers Angel Heart uit 1987 met Mickey Rourke, Robert De Niro en de bloedmooie Lisa Bonet zag, weet je meteen waar Maurice Kummer de mosterd vandaan haalde voor de eerder magere plot van Sprank.
Waarom dan ook dit boek weer het label literaire thriller opplakken? Waar je over de literaire kwaliteit nog kan discussiëren, voor een thriller is een behoorlijke dosis spanning een conditio sine qua non en juist die ontbreekt hier. Een genre-aanduiding als psychologische roman of literaire roman zou in dit geval eerlijker zijn tegenover de lezer en het boek meer de eer aandoen die het verdient!
Wat de uitgever bovendien bezielt heeft om het boek de ondertitel Het geheim van de kusmus mee te geven is een raadsel. Al het commerciële voordeel waar je op hoopt met het literaire thriller-label, gooi je zo weer ten grabbel: té goedkoop klinkend en als zodanig dekt de vlag de lading helemaal niet. De kusmus in kwestie betreft een MSN-naam van een bevriend parenclubpaar, maar het voornoemde geheim is zeker niet het hunne!
Sprank is gehuld in een van de minst aantrekkelijke covers sinds jaren: een wegwerpcamerafoto in groezelige grijsbruin tinten en een ver-over-datum lettertype.
Wanneer je in Kees de Brees recensie van Moro-reflex de titel en de korte inhoud aanpast aan Sprank, lees je een recensie die niet zou misstaan voor dit derde boek. Niets nieuws onder de zon... Blijkbaar is dit Maurice Kummers schrijf-DNA en dat doet helaas niet hopen op meer van hetzelfde.
Omdat Maurice Kummer tot op heden een onbekende voor mij was, heb ik er de Crimezone-recensies van zijn twee vorige boeken Zuur vlees en Mono-reflex op nagelezen: volgens de recensies lijken de drie boeken wel aan eenzelfde vergevorderde bloedarmoede te lijden waar het op spanning aankomt.
De taal waarin Kummer zich uitdrukt lijkt op het eerste zicht wel erg literair - met veel filosofische en psychologische beschouwingen over opvoeding, vrije liefde, relaties en dergelijke - maar het buikgevoel dat het allemaal wat arty-farty en artificieel is laat je nooit los. De plot is totaal ondergeschikt aan deze schoonschrijverij.
Het meest opmerkelijk literaire stempel bestaat erin dat het boek geschreven is in de tweede persoon. Alsof een hogere macht van de oog-in-driehoek soort aan Gaston Orff de eindafrekening presenteert voor zijn losbandige leven. In de derde persoon kan je je hoofdpersoon nog benoemen met een hele reeks substantieven met al hun synoniemen, in dit geval moet Kummer zich, gebonden aan taalkundige ketenen, beperken tot de persoonsvormen je, jij, jou en jullie. En dat gaat snel vervelen, het werkt bijna claustrofobisch. Kummer zelf geeft dit ongelukkig literair experiment al na 175 paginas op.
Als je ooit Alan Parkers Angel Heart uit 1987 met Mickey Rourke, Robert De Niro en de bloedmooie Lisa Bonet zag, weet je meteen waar Maurice Kummer de mosterd vandaan haalde voor de eerder magere plot van Sprank.
Waarom dan ook dit boek weer het label literaire thriller opplakken? Waar je over de literaire kwaliteit nog kan discussiëren, voor een thriller is een behoorlijke dosis spanning een conditio sine qua non en juist die ontbreekt hier. Een genre-aanduiding als psychologische roman of literaire roman zou in dit geval eerlijker zijn tegenover de lezer en het boek meer de eer aandoen die het verdient!
Wat de uitgever bovendien bezielt heeft om het boek de ondertitel Het geheim van de kusmus mee te geven is een raadsel. Al het commerciële voordeel waar je op hoopt met het literaire thriller-label, gooi je zo weer ten grabbel: té goedkoop klinkend en als zodanig dekt de vlag de lading helemaal niet. De kusmus in kwestie betreft een MSN-naam van een bevriend parenclubpaar, maar het voornoemde geheim is zeker niet het hunne!
Sprank is gehuld in een van de minst aantrekkelijke covers sinds jaren: een wegwerpcamerafoto in groezelige grijsbruin tinten en een ver-over-datum lettertype.
Wanneer je in Kees de Brees recensie van Moro-reflex de titel en de korte inhoud aanpast aan Sprank, lees je een recensie die niet zou misstaan voor dit derde boek. Niets nieuws onder de zon... Blijkbaar is dit Maurice Kummers schrijf-DNA en dat doet helaas niet hopen op meer van hetzelfde.
1
Reageer op deze recensie
