Een dikke knipoog naar de inbox

Ik juich altijd van binnen als er weer een Dimitri Verhulst verschijnt, het boekje op mijn nachtkast ligt te wachten om gelezen te worden en ik ben ook meestal weer blij verrast over het bekende en het nieuwe. Na de Helaasheid der dingen en Godverdomse dagen en zo nog wat Verhulst herken je het tragikomische, het in-je-gezicht van woorden en passages, ideeën, de humor die soms subtiel is soms heel hard. Het prachtige taalgebruik en de neiging van mijn hersenen om de woorden in het Vlaams om te zetten en te horen in mijn hoofd. In Weerwil van de Woorden voldoet aan het beeld en was weer een genot om te lezen. En toch is het weer nieuw, las ik er een soort maatschappijkritiek in trok ik de schoen aan die mij paste en zag de analogie met de inboxworsteling die velen van ons voeren. Ik denk dat Verhulst ons, mij in ieder geval, een spiegel weet voor te houden met zijn proza. Nu is het wachten op zijn volgende boek.