Lest we forget

De Vergeten Vrouwen (The women) van Kristin Hannah is een aangrijpend boek, waarin de verschrikkingen van de oorlog in Vietnam beschreven worden via het leven van Frankie McGrath, die uit idealisme en vaderlands liefde als verpleegkundige naar Vietnam gaat, hoewel ze nauwelijks voorbereid is op haar taak daar.
Niet alleen haar tijd in Vietnam wordt beschreven, maar ook de periode van haar thuiskomst en de manier waarop zij met haar trauma's omgaat in een periode dat Amerika in omwenteling was mbt het sentiment over deze oorlog en het voor de Amerikanen langzaam duidelijk werd dat de oorlog niet gewonnen ging worden, de politiek leugens bleef verspreiden en vele jongeren min of meer naar de slachtbank werden gevoerd.
Het ontbreken van erkenning voor de geleverde strijd van Vietnam veteranen bij hun thuiskomst is hartverscheurend. (Maar niet specifiek Amerikaans, als je bedenkt dat Nederland zo ook is omgegaan met hun landgenoten die in Indië/Indonesië streden. Mijn opa heeft nooit salaris ontvangen voor de hele periode in krijgsgevangenschap, werkend aan de Birma spoorlijn).
Dat het in Amerika niet algemeen bekend was dat ook vrouwen in Vietnam hun diensttijd dienden is stuitend. Zij moesten, met alle trauma's opgelopen in Vietnam, nog een strijd voeren voor erkenning en gelijkwaardigheid. Zelfs tijdens Frankies deelname aan een protestmars met veteranen wordt deelname van vrouwen door haar Vietnam collega's ontkent.
Een zeer pakkend moment waardoor ik echt geëmotioneerd raakte.
Die strijd maakt het voor Frankie nog moeilijker om weer "gewoon" te leven. Bovendien verlangt ze hevig naar erkenning van haar vader.
Naast alle historische dieptepunten lopen er romances en gezinsrelaties door het verhaal heen.
Niet eerder wist Kristin Hannah me zo te boeien.