Lezersrecensie
Mooie lessen, maar moeizame leeservaring
Zodra ik dit boek voorbij zag komen, was ik meteen nieuwsgierig. Ik ben gek op inspirerende boeken vol levenslessen en als echte theeleut met een interesse in andere culturen kon ik dit natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. En die prachtige cover? Die trok me nog verder over de streep.
De wijsheid van Thee is een non-fictieboek dat leest als een coming-of-age verhaal. Noriko Morishita neemt je mee in haar persoonlijke zoektocht naar balans, wijsheid en zingeving via de eeuwenoude Japanse theeceremonie. Het boek laat zien hoe ze door de jaren heen opgroeit, verandert en leert leven met de rust en rituelen die bij deze traditie horen. De focus ligt niet zozeer op thee zelf, maar meer op de kunst en betekenis van de theeceremonie.
De persoonlijke reis van Noriko vond ik mooi en inspirerend. Ze begint als jonge, onzekere vrouw en groeit, onder begeleiding van haar Sensei, uit tot iemand met meer rust, inzicht en levenswijsheid. De connectie met de natuur, de aandacht voor kleine momenten en de vele mooie quotes in het boek spraken me erg aan. De single first person POV maakte het bovendien fijn om in haar hoofd mee te reizen.
Toch vond ik het geen makkelijke leeservaring. De nadruk ligt sterk op de tradities en de correcte uitvoering van de Japanse theeceremonie, met veel onbekende Japanse termen. Achterin staat een woordenlijst, dus je kon gelukkig veel woorden wel opzoeken. Maar hierdoor moest je dus wel veel heen en weer bladeren. Soms moest ik op Google nog bepaalde termen opzoeken voor extra duidelijkheid. Dit haalde me dus steeds uit mijn leesflow.
Ook de Nederlandse vertaling voelde stroef: het taalgebruik was wat ouderwets en zwaar. De simpelste dingen werden soms heel moeilijk opgeschreven. Daardoor vond ik het lastig om echt in het verhaal te duiken.
Toch zaten er ook echt mooie stukken in, zoals mijn twee favoriete quotes:
“Luisterend naar de regen werd ik uiteindelijk de regen zelf die op de bomen in de tuin van Sensei viel.
Is dit wat het betekent om te leven?
Ik kreeg er kippenvel van.”
en:
“Ik had het gevoel dat er in mij een heleboel versies van mezelf leefden, samen met de persoon die ik op dat moment was.”
Al met al geef ik het boek 2 sterren. Niet vanwege het verhaal zelf, dat is mooi en reflectief, maar vooral omdat de taal, moeilijke begrippen en het gebrek aan leesritme het voor mij een lastige leeservaring maakten.
Dank aan Atlas Contact en De Club van Echte Lezers voor het recensie-exemplaar!
De wijsheid van Thee is een non-fictieboek dat leest als een coming-of-age verhaal. Noriko Morishita neemt je mee in haar persoonlijke zoektocht naar balans, wijsheid en zingeving via de eeuwenoude Japanse theeceremonie. Het boek laat zien hoe ze door de jaren heen opgroeit, verandert en leert leven met de rust en rituelen die bij deze traditie horen. De focus ligt niet zozeer op thee zelf, maar meer op de kunst en betekenis van de theeceremonie.
De persoonlijke reis van Noriko vond ik mooi en inspirerend. Ze begint als jonge, onzekere vrouw en groeit, onder begeleiding van haar Sensei, uit tot iemand met meer rust, inzicht en levenswijsheid. De connectie met de natuur, de aandacht voor kleine momenten en de vele mooie quotes in het boek spraken me erg aan. De single first person POV maakte het bovendien fijn om in haar hoofd mee te reizen.
Toch vond ik het geen makkelijke leeservaring. De nadruk ligt sterk op de tradities en de correcte uitvoering van de Japanse theeceremonie, met veel onbekende Japanse termen. Achterin staat een woordenlijst, dus je kon gelukkig veel woorden wel opzoeken. Maar hierdoor moest je dus wel veel heen en weer bladeren. Soms moest ik op Google nog bepaalde termen opzoeken voor extra duidelijkheid. Dit haalde me dus steeds uit mijn leesflow.
Ook de Nederlandse vertaling voelde stroef: het taalgebruik was wat ouderwets en zwaar. De simpelste dingen werden soms heel moeilijk opgeschreven. Daardoor vond ik het lastig om echt in het verhaal te duiken.
Toch zaten er ook echt mooie stukken in, zoals mijn twee favoriete quotes:
“Luisterend naar de regen werd ik uiteindelijk de regen zelf die op de bomen in de tuin van Sensei viel.
Is dit wat het betekent om te leven?
Ik kreeg er kippenvel van.”
en:
“Ik had het gevoel dat er in mij een heleboel versies van mezelf leefden, samen met de persoon die ik op dat moment was.”
Al met al geef ik het boek 2 sterren. Niet vanwege het verhaal zelf, dat is mooi en reflectief, maar vooral omdat de taal, moeilijke begrippen en het gebrek aan leesritme het voor mij een lastige leeservaring maakten.
Dank aan Atlas Contact en De Club van Echte Lezers voor het recensie-exemplaar!
1
Reageer op deze recensie
