Goed maar niet overtuigend

Duivelskus is een boek dat door de vele personages ingewikkelder oogt dan dat het uiteindelijk blijkt te zijn. De partijen zijn in te delen als het slachtoffer en haar gezin, de buren aan de overkant en de vriend van de zoon van het slachtoffer met zijn ouders. De onderlinge verbanden zijn veelvuldig en heftig. Wanneer Vivian, het slachtoffer, wordt vermoord zijn er dan ook verschillende richtingen waarin het onderzoek van Cato Isaksen en zijn team zich kunnen ontwikkelen. Er worden geheimen blootgelegd, er worden relaties onderuit gehaald maar het duurt tot bijna aan het eind van het boek voordat er eindelijk duidelijkheid komt.

Lindell vertelt het verhaal op haar eigen manier, zoals we dat kennen van de voorgaande delen. Met Cato Isaksen en Marian Dahle als dé hoofdpersonen die elkaar aanvullen maar elkaar ook afstoten. Soms vraag je je wel eens af hoe iemand als Marian Dahle ooit bij de politie is kunnen komen of hoe ze te handhaven is, maar haar onorthodoxe houding geeft wel sjeu aan de plot.

Duivelskus is niet de beste van Unni Lindell maar het verhaal is boeiend genoeg om het boek, wanneer je het eenmaal hebt opgepakt, graag uit te willen lezen. Maar echte spanning vind je pas in het tweede helft en dat is rijkelijk laat voor een hogere waardering dan die het boek nu van mij krijgt.
Maar dat is ook waar je als liefhebber van series rekening mee houdt: het kan niet altijd van een even hoog niveau zijn. En zoals gezegd: het boek is goed en boeiend, dus overslaan is niet nodig.