Vaardig neergezet

Als Celia Nolan voor haar vierendertigste verjaardag van haar kersverse echtgenoot Alex een huis cadeau krijgt, is ze daar bepaald niet blij mee. Het mag dan een mooi huis zijn in een leuk dorp, het is ook het huis waar Celia, die toen nog Liza heette, per ongeluk haar moeder doodschoot. Op de dag dat Celia, Alex en Celia’s zoontje Jack uit een eerder huwelijk het huis willen betrekken, wordt al duidelijk dat er iemand is die Celia wil herinneren aan dit gruwelijke feit en de gevolgen die het had voor de hele gemeenschap.
Mary Higgins Clark heeft ook in dit 34e (als ik goed geteld heb) boek de pen weer vaardig gehanteerd. Celia is dan wel een slachtoffer, maar ze laat zich niet willoos in die rol duwen. Zoontje Jack is gelukkig niet al te vroegwijs en echtgenoot Alex niet al te overduidelijk verliefd. Het onderzoek naar de moorden die al snel na aankomst van Celia in het dorp gepleegd worden, wordt gedaan door een assortiment min of meer handige politiebeambten, voor wie de lezer ook een zekere sympathie kan voelen. Er komen ook wat akelige bemoeizuchtige vrouwen in voor, die met lekker in venijn gedoopte pen zijn neergezet. Ook al zijn dat niet de leukste vrouwen, het is wél leuk om te lezen hoe ze zijn neergezet. Of het begin nu iets te langzaam is of het eind iets te vlot, daar ben ik niet achter. Feit is wel dat de lezer vakkundig op het verkeerde been wordt gezet, maar toch tussen de regels door genoeg aanwijzingen krijgt om te zien waar het verhaal heen moet gaan. Daarom vind ik het ook jammer dat de titel van de Nederlandse uitgave meer weggeeft dan nodig had geweest.