Koud weer

warmbloedig eten,Vorig jaar februari schreef ik, nadat ik Besmet Bewijs had gelezen (Doctored Evidence) dat ik graag nog eens een boek zou lezen over Commissario Brunetti. Mijn wens werd vervuld, want Van Ditmar liet Blood from a stone bij mij bezorgen. Het boek zal overigens in april 2005 uitkomen bij De Boekerij, onder de titel Vertrouwelijke zaken.

Deze keer wordt Brunetti geconfronteerd met de moord op een Senegalees. Hij maakt deel uit van een groep illegalen, die in hun onderhoud voorzien door het verkopen van nagemaakte merktassen. Uiteraard worden die tassen voornamelijk gekocht door de vele Amerikaanse toeristen die Venetië bezoeken. Op een bitterkoude avond in april wordt een van deze ‘vu cumpra’ (‘u kopen’) doodgeschoten. Brunetti stort zich met zijn gebruikelijke voorzichtige enthousiasme op de zaak, maar krijgt al snel te horen dat hij zich er helemaal niet mee mag bemoeien. Als dan ook nog alle gegevens over het onderzoek van de computer van de onmisbare juffrouw Elettra verdwijnen en ook de papieren rapporten, zit er niets anders op voor Brunetti dan het onderzoek stiekem voortzetten. Hij roept hierbij de hulp in van de ‘vrienden’ van de man, maar ook van oude vrienden en zelfs van zijn schoonvader.

Zonder er al te veel de nadruk op te leggen laat Donna Leon hier zien dat het de autoriteiten niet altijd wat kan schelen als er iets gebeurt met een illegaal. En niet alleen de autoriteiten. De ‘gewone burger’ ziet ook niet altijd heil in het meewerken aan een politie-onderzoek naar deze moord. Brunetti heeft het hierdoor nog minder makkelijk dan gewoonlijk. Gelukkig weet hij zich gesteund door de smakelijke lunches en heerlijke glazen wijn die zijn vrouw hem voorzet. Uiteindelijk blijkt dus wel dat er heel wat aan de hand was met deze eenvoudige man, en het spijt Brunetti dat hij alleen achteraf iets goed kan maken.

In dit boek trof me maar weer dat het zo heerlijk is om eens te lezen over andere dan jachtige Amerikanen die altijd aan hun mobiel hangen of in de auto zitten en die, als ze al eens eten, meestal maar een salade in elkaar gooien en vaak dan ook nog zogenaamd Italiaans. Nee, dan Brunetti: van de maaltijden die hij krijgt krijgt de lezer trek! Jammer dat de recepten niet gepubliceerd worden… En als Brunetti eens haast heeft, dan heeft hij nog rustige haast… Dat wil niet zeggen dat men in Italië primitief bezig is hoor. Integendeel! De truc die juffrouw Elettra uithaalt om op een gegeven moment een computer met vertrouwelijke informatie weg te werken, is grandioos! Ik heb weer genoten. Nou jullie nog.