Een romatisch Science Fiction verhaal, gericht op de psychologische ontwikkelingen van het hoofdpersonage

Eenzaam en extreem ver weg speelt zich af op de Ventura, een ruimteschip dat vanaf de aarde is gestuurd om een andere bewoonbare planeet te zoeken. Seren vind het, in tegenstelling tot vele anderen, afschuwelijk om daar te wonen in de wetenschap dat ze deel uitmaakt van een generatie die die ontdekking nooit zal meemaken. Dit is natuurlijk niet de meest originele insteek en ik was daarom wel een beetje bang dat dit wéér zo’n boek zou zijn over een opstandige puber die eigenlijk de enige is op het schip die logisch nadenkt. Toch viel het me mee en ik vond het heel interessant om in Serens gedachten te duiken. Ik was het volledig met haar eens: hoe de levens van alles bewoners zonder pardon werden uitgestippeld, dat is gewoon belachelijk. Dit boek begint ongeveer op het moment dat Seren wordt gekoppeld aan haar levenspartner. Ze wordt gekoppeld aan de meest voor de hand liggende persoon, iets wat ik toch wel jammer vond. En natúúrlijk wordt ze verliefd op een andere jongen. Oké, misschien werd het me toch iets te voorspelbaar.

Of toch niet? Het las als een trein, zeker omdat Serens gedachten interessant bleven. Natuurlijk draaide het heel erg om de romantiek tussen Seren en haar verboden liefde, maar eigenlijk vond ik het best wel leuk… Voor ik aan dit boek begon hoopte ik dat de focus meer op het ruimteschip en het hele Science Fiction-gebeuren zou liggen dan uiteindelijk het geval was, dat wel. Maar Eenzaam en extreem ver weg gaat meer over wat het leven op de Ventura psychologisch met Seren doet, iets wat ik ook wel kon waarderen.

Vooral de tweede helft van het boek vond ik leuk. Alles kwam wat meer op gang en Seren begon steeds meer te vermoeden dat er iets niet in de haak was. Er kwam een plottwist, eentje die ik helaas al zag aankomen, maar er wel echt zorgde dat het verhaal een andere wending nam. Het achtervolgingselement doet het natuurlijk altijd goed, dus dit boek wist me toch nog op het puntje van mijn stoel te brengen. Het einde snapte ik niet helemaal meer (ze zouden het bij lange na niet redden door zuurstoftekort, maar uiteindelijk redden ze het wel, ofzo?) en ik kreeg iets te veel het gevoel dat alles op het nippertje goed ging en dat ze nog lang en gelukkig leefden. Tot ik me realiseerde dat het avontuur nu nog moet beginnen…

Gaan de hoofdpersonen het redden? Zullen ze de Ventura ooit nog terugzien? Dit boek was zo anders dan ik had gehoopt, maar het wist me positief te verrassen en het einde maakt me heel erg nieuwsgierig naar het volgende deel, twee dingen die een boek tot een goed boek maken. Het vervolg is ook nog niet uit in het Engels, dus ik zal (helaas) nog even moeten wachten…