Cliché hoofdpersonages en een vaag verhaal: niet wat ik had verwacht

Een clichés en vreselijke personages. Dat is wat ik dacht na de eerste paar hoofdstukken van De Graces. Een mysterieuze, populaire familie, de hoofdpersoon wordt verliefd op de jongen van die familie (de grootste hunk van de school), bla bla. Ik werd meteen al gek van River. Ze is nieuw, houdt zich afzijdig en veracht de high school girls, maar ondertussen wordt ze wél verliefd op Fenrin en dan kan ze opeens wel heel sociaal doen. Eerst vond ik de vriendschap tussen Summer en River nog leuk, maar die werd verpest door River. Bij ALLES wat ze deed vroeg ze zich af wat de Graces ervan zouden vinden. ALLES wat ze deed was om indruk te maken op de mysterieuze familie. Telkens als ik moest glimlachen om een conversatie, dacht River iets waardoor duidelijk werd dat alles een toneelstukje was. Ik heb geen één keer de echte River gezien. De twee woorden die in me opkomen als ik aan River denk? Obsessief en leugenachtig. Niet echt iets om blij mee te zijn, lijkt me…

De Graces hadden net zo goed de Cullens kunnen zijn. Bella Swan aan het begin ook een beetje geobsedeerd en River deed me erg aan haar denken. Toch vond ik Twilight veel leuker, omdat de personages zichzelf blijven. River maakt veranderingen door, maar ze lijken allemaal geforceerd en zijn gevolgen van de Graces. Alles draait om de Graces en dat had er van mij wat minder dik bovenop kunnen liggen.

Heksen, daar gaat dit boek over. Toch weet ik nog steeds niet of de Graces heksen zijn of dat alles een verzinsel is. De ene keer lijkt Laure Eve je te willen overtuigen dat ze wel degelijk heksen zijn, door allerlei uitspraken en handelingen van de hoofdpersonages en andere hints. Maar er waren ook genoeg momenten waarop ze naar elkaar schreeuwden dat magie niet bestond en dat de ander gek was door dat alleen maar te dénken! Ik wist het gewoon niet meer en ergerde me er heel erg aan. Ik had een verhaal met heksen verwacht, niet met mensen die deden alsof.

Het einde vond ik echt HEEL raar. Er was een soort plot twist en die vond ik eerlijk gezegd wel heel spannend, maar ik weet niet zo goed wat ik moet denken van de rest. Opeens gebeuren er allerlei dingen, vriendschappen worden ongedaan gemaakt en opeens worden mensen weer vrienden, er worden mensen gevangengenomen… Het was me iets te veel. Dat in combinatie met de personages waar ik óók niet zo veel van begreep, zorgde ervoor dat het boek me wat verward achterliet.

Nee hoor, De Graces bestaat niet alleen maar uit negatieve aspecten. Ik vond de schrijfstijl bijvoorbeeld heel fijn. Ondanks alle dingen en mensen die ik niet zo heel leuk vond, vloog ik door het boek heen en wilde ik graag weten hoe het verhaal verderging. Het boek heeft zeker iets mysterieus, wat past bij de heksen. Hoewel het einde van het boek me heel erg in de war bracht, was het ook wel verhelderend. Veel vragen werden beantwoord en er kwamen nieuwe vragen in me op waar in het tweede deel van deze duologie vast wat mee gedaan kan worden. Ik kan dus niet zeggen dat het een grote mislukking was. Iedereen heeft bepaalde waarden (daar gaan we hoor) waar een boek aan moet voldoen en bij mij zijn dat de basic dingen: goede personages, een boeiend verhaal, een fijne schrijfstijl, etc. De personages deden me niet veel en het verhaal eigenlijk ook niet. Toch was ik wel benieuwd naar hoe het verhaal verderging door de schrijfstijl! Ik vind het zelf ook lastig te begrijpen en ik heb eigenlijk een hekel aan het woord “schrijfstijl”, maar het komt erop neer dat die van Laure Eve keigoed was.

Van woorden een mooi geheel maken is een hele kunst, maar alleen dat is voor mij niet genoeg om te genieten van het boek. De mensen met wie je tijdens het lezen de meeste tijd doorbrengt, de hoofdpersonages, zijn minstens zo belangrijk! River, Summer, Fenrin… Nope. Ik vond ze maar niks en ik kom me totaal niet met hen identificeren. Kan gebeuren! Maar ik kan niet zeggen dat ik niet benieuwd ben naar hoe het verder gaat. Ik weet nog niet of ik deel 2 wil lezen, maar ik denk er zeker over na om het misschien tóch een kans te geven.