Pakkend verslag van een turbulent leven.

Achteraf bezien is de autobiografie van de Britse romanschrijfster Elizabeth Jane Howard (1923-2014).
Jane is opgegroeid in de hogere middenklasse van Engeland. Een milieu waar kinderen opgevoed worden door kinderjuffen en gouvernantes en met hen meer contact hebben dan met hun ouders. Als oudste en enig meisje in een gezin met drie kinderen, krijgt ze vanaf jongs af aan mee dat jongens beter zijn dan meisjes, ze een alledaags uiterlijk heeft en bestemd is om in het leven de tweede viool te spelen. Pas als ze ruim in de 50 is, kan ze deze ideeën van zich afschudden en krijgt ze een wat positiever beeld van zichzelf.

“Ik dacht dat ik geboren was om louter een soort figurant voor mensen te zijn”

Op haar 19de trouwt ze en na een kort en ongelukkig huwelijk verlaat ze haar man en laat haar dochtertje Nicole bij hem achter. Hierna trouwt ze nog twee keer, maar ook deze huwelijken eindigen in een scheiding. Haar turbulente volwassen leven bestaat uit (buitenechtelijke) verhoudingen, logeerpartijen bij soms bijna onbekenden, etentjes en reizen, maar ook uit geldgebrek en het aannemen van slecht betaalde baantjes om rond te kunnen komen. Haar droom om actrice te worden komt niet echt van de grond, maar ze ontwikkelt zich steeds meer als een gewaardeerd (roman)schrijfster.

Achteraf bezien geeft een mooi tijdsbeeld en leest door de kenmerkende mooie schrijfstijl van Howard grotendeels als een roman, alleen door het soms overweldigende aantal (bekende) personen dat opgevoerd wordt, besef je weer dat het om een biografie gaat, waarin de auteur zichzelf niet spaart. De lezers van de Cazalets zullen in dit boek zeker personages en gebeurtenissen herkennen, helaas ook een paar waarvan je hoopte dat ze verzonnen waren.
Ik hoop van harte dat de nog niet vertaalde boeken van Howard, komende jaren alsnog in het Nederlands vertaald zullen worden.