Wie hebben het overleefd?

Picknick bij maanlicht van Margaret Kennedy speelt zich af in Cornwall in de nazomer van 1947 en is vertaald uit het Engels door Inge Kok, die ook de romans en de autobiografie van Elizabeth Jane Howard in het Nederlands vertaalde. Direct in de proloog wordt duidelijk dat er een verschrikkelijk ongeluk is gebeurd; de klif waar Pendizack Hotel op stond, is afgebroken en naar beneden gestort. Iedereen die in het hotel was, is omgekomen, maar niet alle gasten waren op dat moment thuis. De overlevenden kwamen op zoek naar onderdak, na de ramp bij dominee Bott terecht en hebben de hele nacht zitten praten. Nu worstelt de dominee met de begrafenispreek die hij moet houden.

“’Ik weet absoluut niet wat ik erover moet zeggen.’ zei Bott, die bij het raam vandaan draaide. ‘Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Ze hebben heel veel verteld, maar ze hebben natuurlijk niet alles verteld. Niemand zal ooit de hele waarheid kennen. Maar wat ze me hebben verteld….’
Hij liep naar de haard en ging in een stoel tegenover Seddon zitten.
‘Moet je horen’ zei hij. ‘Kijk eens wat jij ervan denkt…’”

Het verhaal begint vervolgens een week voor het ongeluk en daarin leer je de familie Siddal, die het hotel runt, en hun niet alledaagse gasten en werknemers kennen. Sommige door wat er verteld wordt en andere door de brieven die ze schrijven of door fragmenten uit hun dagboek (of door de stiekeme lezers daarvan). Zo is daar bijvoorbeeld juffrouw Ellis, de huishoudster, die zich eigenlijk veel te goed te vindt om te werken of lady Gifford, die het vreselijk zegt te vinden om anderen tot last te zijn, maar daar in de praktijk totaal geen moeite mee lijkt te hebben. Kennedy voert een bont gezelschap aan personages op en al snel worden er vriendschappen gesloten, bloeien er liefdes op en wordt er gelachen, geruzied en flink geroddeld. Ook als lezer voel je al direct sympathie voor de een en antipathie voor de ander en word je steeds nieuwgieriger naar wie de overlevenden zijn.

De opbouw is origineel door in de proloog het einde al gedeeltelijk te verklappen om daarna in chronologische volgorde weer naar dat einde toe te werken. De auteur weet haar personages helemaal tot leven te brengen en de vele dialogen komen heel natuurlijk over en zijn vaak geestig of vilein. Ik heb genoten van dit boek en waande me tijdens het lezen in het Engeland van 1947.