Ademen. Leven. Meer niet.

Vera krijgt als jong volwassene een burn-out en zoekt hulp bij een therapeute, die al snel doorheeft wat er aan de hand is. Langzaam komen bij Vera herinneringen bovendrijven en hoewel ze heel graag wil geloven dat deze niet kloppen, beginnen dingen toch op hun plaats te vallen. Mira, de moeder van Vera, lijdt aan het syndroom van Münchhausen by Proxy en heeft haar als kind ziek gemaakt om zelf aandacht te krijgen. Gaat het Vera lukken om ondanks haar jeugd wat van haar leven te maken?

De hoofdstukken wisselen tussen Vera, die haar verhaal in de ik-persoon vertelt en Mira’s verhaal dat in de derde persoon is geschreven. Hierdoor krijg je niet alleen een beeld van de enorme impact die dit syndroom op het leven van Vera heeft, maar ook van het leven van Mira en wat haar mogelijk mede tot haar daden heeft kunnen brengen.

Aisha Dutrieux heeft een vlot leesbare en beeldende schrijfstijl en ze weet haar personages tot leven te brengen, je voelt gewoon de loyaliteit van Vera aan haar moeder en de eenzaamheid van Mira. De dialogen zijn erg sterk en de venijnige opmerkingen en sneren komen hard binnen. Het leven noemen is een zeer aangrijpend en indrukwekkend debuut.