'Niets bestaat dat niets anders aanraakt'

Heb een bespreking gewijd aan Brouwers' tweede roman van zijn Indië-trilogie.
Deze tweede roman, in een periode van amper drie maanden neergeschreven en bedoeld als postuum eerbetoon voor zijn overleden moeder, komt over als één grote rouwzang. In zijn herinnering botsen tegenstrijdige beelden en emoties voortdurend met elkaar: er is de mooie, zorgeloze moeder uit zijn eerste Indië-roman, de moeder van vóór de deportatie, de moeder uit zijn prille kindertijd, 'zij die ooit koninklijk was'... Tot ze in het openbaar wordt afgeranseld en 'met bespoorde laarzen getrapt'... Bij de beelden van haar gruwelijke behandeling in het Tjideng-kamp en de hevige emoties die hem jaren later nog steeds onverhoeds kunnen overspoelen, ontvallen hem de woorden dat hij vanaf dat ogenblik verdwaald was, dat hij zich aan niemand meer wou binden, dat hij niet wou zien dat zijn liefde en de schoonheid die hij (voor haar) koesterde (opnieuw) zouden verwoest of beschadigd worden.
Net als in Het verzonkene openbaart Brouwers zich in Bezonken rood als een groot schrijver en stylist. Hij presenteert de lezer een hoogst persoonlijke collage van feiten, belevingen, droom en fantasie, bespiegelingen, waarbij hij historisch feitenmateriaal verweeft met de innerlijke wereld van de Ik-figuur en dit langs talloze vooruit- en terugblikken. Zijn metaforen zijn ongeëvenaard en van een sublieme schoonheid.
Wie mocht geïnteresseerd zijn in een boekbespreking mét, opnieuw, beklijvende tekstfragmenten, beveel ik graag de integrale recensie aan op mijn site.