Sterk hoofdpersonage, dubbelzinnige boodschap

Lily Michaels-Ryan komt door een van haar zovele ondoordachte handelingen terecht in de strafstudie. Daar ontmoet ze de mysterieuze en aantrekkelijke Abelard. De twee voelen zich meteen tot elkaar aangetrokken en het duurt niet lang voor hun gevoelens veranderen in een relatie. De liefde gaat sowieso niet altijd over rozen, maar de twee tieners ontdekken al snel dat ze op verschillende vlakken tegengestelden van elkaar zijn. Lily’s ADHD maakt haar tot een impulsief en ietwat overdonderende persoonlijkheid, terwijl Abelards Asperger ervoor zorgt dat hij net graag alles doordenkt en plant.  

Toch blijven de twee elkaar vinden in hun conversaties met tekstfragmenten uit De Brieven van Abélard en Héloïse. Zal hun liefde de uitdagingen overwinnen? Of blijkt de afstand tussen hen alsnog te groot?    

De liefdesbrieven van Abelard en Lily werd geschreven door Laura Creedle. Uitgeverij Gottmer en Tjalling Bos verzorgen de Nederlandse vertaling.   Het liefdesverhaal van de twee tieners kent een verfrissende insteek omdat ze hun gevoelens al redelijk snel aan elkaar duidelijk maken. Hier geen ellenlange opbouw naar de finale liefdeskus, wel een ingetogen verhaal over de worsteling die een liefdesrelatie kan zijn.  

Een ander opmerkelijk gegeven is een hoofdpersonage met ADHD die zelfredzaam is en niet voortdurend afhankelijk is van haar omgeving. Deze oprechte representatie is vermoedelijk gelinkt aan het feit dat Creedle zelf ADHD heeft. Bovendien geeft Creedle op subtiele wijze inkijk in Lily’s belevingswereld. Zo manifesteert haar dyslexie zich in zinnetjes die even onleesbaar zijn voor de lezer als voor haar.  

‘je zou je ippes moeten ullen.’  

Lily steekt haar unieke eigenschappen niet weg en is voluit wie ze is, ook al bezorgen die haar regelmatig kopzorgen. Jammer dat die rijkheid aan persoonlijkheid niet opgaat voor haar tegenspeler Abelard. Zijn meest kenmerkende eigenschap blijft zijn Asperger, wat hem reduceert tot een vlak karakter. Daarbovenop blijft het verhaal wat aan de oppervlakte en lijkt het halverwege alsof het verhaal nergens naartoe gaat en maar een beetje doorkabbelt. Wel komen de personages over als echte tieners, zowel in hun taalgebruik als in hun handelingen.    

De liefdesbrieven van Abelard en Lily is een oproep om niemand in een hokje te steken en te geloven in je eigen unieke persoonlijkheid. Toch toont Creedle ook momenten waarop de twijfel en teleurstelling toeslaan. Zo doet Lily’s moeder er alles aan om haar dochter te genezen, zich er niet van bewust dat ze het meisje kwetst door te beweren dat ze op een bepaalde manier ziek is. Jammer genoeg draagt Creedle aan het eind zelf een twijfelachtige boodschap uit door het idee van zelfacceptatie onderuit te halen.