Noordse mythologie en platgetreden paden

Na het overlijden van zijn moeder leeft de zestienjarige Magnus Chase op straat. Het bericht dat zijn oom en nicht naar hem op zoek zijn, brengt hem tot een inbraak in het huis van hun opdrachtgever, zijn andere oom Randolph. Magnus wordt op heterdaad betrapt en hij krijgt zijn ware identiteit te horen. Hij is de zoon van een Noorse God. Van de ene dag op de andere moet hij de goden en ook de wereld beschermen tegen Ragnarok, de dreigende ondergang geleid door de vuurreus Surt.  

Rick Riordan scheerde hoge toppen met zijn ‘Percy Jackson’-reeks, een avontuurlijke sage over een jongen die een halfgod blijkt te zijn en de wereld moet beschermen tegen het kwaad. Magnus Chase en de goden van Asgard speelt zich af in hetzelfde universum met andere personages en neemt deze keer niet de Griekse, maar wel de Noordse mythologie als uitgangspunt, een relatief onontgonnen en boeiend terrein.  

Spijtig genoeg is die Noordse mythologie het enige verrassende in Het verdoemde zwaard, het eerste deel in de serie. Riordan valt op narratief vlak voortdurend in herhaling. Net zoals zijn voorganger Percy blijkt Magnus de zoon van een god te zijn en vangt hij een queeste aan in een poging de wereld voor het onheil te behoeden. Daarenboven volgt deze queeste platgetreden paden. Alles wat aan bod komt, heeft de lezer al elders gelezen, gezien of gehoord, wie weet zelfs in het eerdere werk van Riordan. Zijn zoektocht gaat van de ene persoon of machtige instantie naar de andere en bulkt van de onduidelijke aanwijzingen en zodanig bizarre opdrachten dat zelfs de personages er niet onderuit kunnen. Wie verzint zulk soort regels?  

Het ik-perspectief drukt een belangrijke stempel op het boek. Hoofdpersonage Magnus is voorzien van een gezonde dosis zelfspot die je door de bij momenten bombastische taferelen loodst. Humor vormt een belangrijk onderdeel van zijn identiteit en die is zeer eigenwijs. Riordan vat deze humor ook in het eenvoudige, maar geïnspireerde en creatieve taalgebruik. Zijn haar zag eruit als een buizerd die tegen een voorruit uiteen was gespat. Het probleem is dat net deze humor te nadrukkelijk aanwezig is en zelfs uit de actiescènes alle spanning wegzuigt.  

De achtergrond van de Noordse mythologie vormt een meerwaarde, maar Riordan slaagt er niet in om het universum echt tot leven te laten komen. Dit komt gedeeltelijk door de iets te ludieke inslag en de talrijke referenties naar de hedendaagse populaire cultuur (zo is Thor een fan van The Walking Dead en Breaking Bad), maar vooral doordat Riordan voortdurend nieuwe weetjes en feiten introduceert en de lezer geen kans geeft om te wennen aan de nieuwe wereld. Bovendien is Riordan nergens diepgravend, waardoor zowel de omkadering als de personages vrij vlak blijven.  

Een gebrek aan vernieuwing en een overvloed aan informatie en humor brengen Magnus Chase en de goden van Asgard uit balans. Daartegenover staat het feit dat Riordan weet hoe zijn publiek te verleiden. De belevenissen van Magnus en zijn kompanen barsten van het avontuur en de spanning en het thema ‘van zero to hero’ blijft tot de verbeelding spreken. Dat de lezer ongedwongen iets opsteekt van de fascinerende Noordse mythologie is mooi meegenomen. Fans van Percy Jackson hebben een nieuwe held om hun hartje aan op te halen.