Prachtige en aangrijpende reconstructie van de zoektocht naar Anne

Op 29 september 2017 verdwijnt Anne Faber tijdens en fietstocht. Binnen korte tijd is heel Nederland in de ban van de zoektocht naar de jonge vrouw. Vrienden, familie en kennissen zetten een zoektocht op die uiteindelijk op 12 oktober 2017 leidt tot de vondst van haar lichaam. In dit boek reconstrueert Anne's oom Hans Faber de zoektocht, de vondst van Anne's lichaam en de nasleep van de gebeurtenissen op aangrijpende wijze.

Van tevoren had ik al verwacht dat het boek emoties zou oproepen, en ik had gelijk. Het moment dat Hans beschrijft hoe het zien van Anne's lichaam voor de naaste familie was, deed de tranen over mijn wangen rollen. Ook de verwachting dat net genoeg in detail getreden zou worden over de gebeurtenissen rondom Anne's dood en hoe zij er bij de vondst aan toe was is uitgekomen. Dit boek is duidelijk niet uit op het creëren van sensatie en dit siert Hans. Het maakt dat de lezer met de neus op de feiten gedrukt wordt terwijl het respect voor de nabestaanden blijft.
Hans' schrijfstijl is duidelijk, goed leesbaar en zelfs de delen over het Nederlandse rechtssysteem zijn er goed te volgen. Voor iemand die weinig hiervan weet, wordt veel duidelijk. Vooral tijdens het deel over de zoektocht naar Anne komen wel flink wat personages naar voren en zijn de gebeurtenissen niet altijd chronologisch beschreven, wat soms verwarrend kan zijn, maar dit is niet storend geworden. Waar de chronologie wel punten wint is op het gebied van de duidelijke opbouw in drie delen: de zoektocht, de vondst van Anne's lichaam en de nasleep.

Dit boek haalt, vooral in deel 3 en het nawoord van Wim Faber (Anne's vader), heel duidelijk de discussie aan of het Nederlandse rechtssysteem in dergelijke situaties wel echt rechtvaardig is voor slachtoffers en nabestaanden. Het heeft de potentie om Nederland de ogen te doen openen, zodat wat met Anne gebeurd is nooit meer kan en mag gebeuren. In het nawoord van Wim Faber speelt ook de vraag of de doodstraf een optie zou kunnen zijn een rol, wat wellicht controversieel kan zijn. In zijn deel komt veel meer de emotie en frustratie naar voren. Het was wat moeilijker te volgen voor mij, maar ik vind het erg knap en krachtig dat Wim het heeft aangedurfd dit nawoord te schrijven.

Saamhorigheid, verbinding, hoop, verdriet en ongeloof; dit komt in mij op als ik dit aangrijpende boek in een aantal woorden moet omschrijven. Ik zou dit boek zeker aanraden, ondanks alle emoties die omhoog zouden kunnen komen. Het zal mij in ieder geval lang bijblijven.