Een mystiek verhaal met veel valkuilen

Het kenmerk van een historische thriller is dat het verhaal in het verleden speelt. Dat kan zijn in een ver verleden of tien jaar geleden. Deze omschrijving is vrij duidelijk en laat niets aan de verbeelding over. Maar hoe noem je een boek dat zowel in het heden als in de toekomst speelt? Een historische sciencefiction thriller? De Roofkunstenaar van Bruno Buteneers zou perfect in deze omschrijving passen. Een aantal mensen die in een tijdmachine afgeleverd wordt in 1693. Zowel futuristisch als historisch. Het is het tweede boek van de jonge Belgische auteur, die in 2014 een prachtig debuut schreef met Weerklank, een verhaal dat zich in het begin van de Eerste Wereldoorlog afspeelt. 

Het bedrijf Manticore heeft een tijdmachine ontwikkeld en stuurt een aantal wetenschappers en studenten 12.000 jaren terug in de tijd. Als zij door een aantal wilden worden verrast, en als groep uit elkaar wordt geslagen, lijkt het erop dat slechts één lid van de groep dit overleefd, maar hij kan uit zichzelf niet terug naar het heden. Als Manticore een tweede missie naar het jaar 1693 stuurt, weet men niet dat ook de overlevenden van de eerste groep naar deze tijd wordt getransporteerd. Deze tweede groep heeft als opdracht een gestolen schilderij te traceren, dat op onverklaarbare wijze is gestolen. Dit alles in een periode waar de heksenvervolging op zijn hoogtepunt is en de meest bloedige veldslag plaatsvindt, de Eerste Slag bij Neerwinden. Als bij Manticore een vrij bloedige overname plaatsvindt, is het maar de vraag of men in staat is de mensen uit het verleden terug te halen.

Het is niet gemakkelijk om in het kort een goed inzicht te geven waarover het verhaal gaat. Het loopt over verschillende verhaallijnen en het is de auteur een sport om de lezer meermalen op het verkeerde been te zetten. Dat houdt vaak de spanning in het verhaal, maar gaat op een zeker moment tegenwerken. Zo komt het regelmatig voor dat een hoofdpersoon lijkt te zijn overleden maar in het verdere verloop van het verhaal weer springlevend opduikt.

Er zijn veel personages in het verhaal. Dat maakt het geheel vrij ingewikkeld om een goed beeld te krijgen over hoe de verhoudingen liggen en daarbij blijven deze personages vaak erg vlak. De personages die wel goed uitgediept zijn, beginnen in het verhaal wel degelijk tot leven te komen.

De schrijfstijl van Buteneers is meer dan uitstekend en zijn kennis over de materie waarover hij schrijft is groot. Hij wil echter in zijn verhaal zijn personages nog wel eens laten doordraven in het wedijveren wie de meeste feitjes kan overleggen. Dit komt de dialogen in het verhaal niet ten goede en lijkt soms meer op een aantal nerds die elkaar wil aftroeven.

Het boek komt met een CD waar Paul Puts een aantal tekstfragmenten en 6 instrumentale nummers op heeft gezet, ter begeleiding van het verhaal. In de hoofdstukken staat mooi aangegeven welk nummer van de CD bij de tekst hoort. Een goede aanvulling op het boek en het geeft een bepaalde sfeer tijdens het lezen. 

Het tijdreizen in een verhaal is natuurlijk niet nieuw en vooral Stephen King met 11.22.1963 heeft een bepaalde toon gezet. De Roofkunstenaar kan niet aan die vergelijking voldoen, maar als Buteneers zijn personages en de verhaallijnen meer onder controle weet te houden, heeft hij in deze verhaalvorm zeker een mooie toekomst.