Pan is mijn held, mijn eigen God

Misschien ontstond de samenwerking tussen schrijfster Ria Maes en theaterartiest Aron Wade niet met het idee er iets blijvends van te maken maar inmiddels is het duidelijk dat er wordt nagedacht over een vervolg.

Pan is mijn held, mijn eigen God.

De naam van de mytische god Pan staat met het bloed van de vermoorde priester Walter Geeraerts op het kruis boven het altaar van Christus Koningkerk geschreven. Wetsdokter Tom Becks en politierechercheurs Suzanne Jacobs en Raoul de Vuyst starten het onderzoek dat hen naar de dader moet leiden. Het is een ingewikkelde klus want de moordenaar laat geen enkel spoor na. Ook bij andere moorden wordt geen enkele aanwijzing gevonden. Er is alleen de met bloed geschreven naam Pan die op de plaats delict achterblijft. Kunnen zij het moordenaar stoppen?

Maes en Wade hanteren een vlotte en plezierige schrijfstijl. Er zijn een groot aantal korte hoofdstukken die snelheid aan het verhaal geven wat de leeservaring plezierig maakt. Het verhaal is goed opgebouwd en heeft de nodige plotwendingen. Ook de spanningsboog is aangenaam. Zo werken Maes en Wade toe naar een ontknoping die je al een tijdje ziet aankomen. Althans dat is wat je denkt maar Maes en Wade hebben heel andere plannen met de lezer die dan ook helemaal op het verkeerde been wordt gezet. Dat maakt het einde heel erg verrassend.

De personages zijn redelijk goed uitgewerkt. Wat meer diepte zou welkom zijn geweest. Suzanne Jacobs en Raoul De Vuyst moeten als collega's nauw samenwerken maar daar schort het nogal aan. Raoul is het verwende neefje van een belangrijke rechter en meent zich alles te kunnen veroorloven. Het leidt tot ernstige conflicten met zijn omgeving. De belangrijkste rol in het boek is weggelegd voor wetsdokter Tom Becks. Een man die bezeten is van zijn werk en daarin heel erg goed is, maar ook een man die de grenzen van zijn bevoegdheden opzoekt en daar ook wel overheen gaat. Zijn privéleven ziet er daarentegen heel anders uit. Wat ze alle drie gemeen hebben is dat ze niet echt sympathie opwekken. Het blijft allemaal wat oppervlakkig.

Het verhaal is rijkelijk voorzien van slachtoffers. Het lijkt overdadig maar die overdaad is tegen de achtergrond van het levensverhaal van de moordenaar wel te verklaren. Toch kun je je afvragen of zoveel slachtoffers daadwerkelijk bijdragen aan de kwaliteit en geloofwaardigheid van het verhaal. Een ander element dat hiertoe bijdraagt is de rol van de politietop. Die kan zich op geen enkel moment inleven in de complexiteit van de zaak en grijpt niet in wanneer dat nodig is. De druk die op het onderzoeksteam wordt gelegd is erg hoog en zo onprofessioneel dat het onrealistisch wordt.

Pan is ondanks de tekortkomingen die er ontegenzeggelijk zijn een aangename thriller die je met plezier leest.