een herkauwd politiek vertelsel

De Populist belooft een scherpe satire te zijn die op de huid van de tijd is geschreven. Een belofte die het boek geenszins waar maakt. Nergens weet het boek bij mij de mondhoeken te doen krullen. Nog zet het me ergens echt aan het denken.

Dit boek voelt alsof de schrijver dit tegen heug en meug heeft geschreven omdat zijn uitgever het een goed idee vond.

In het boek volgen we de opkomst van de populistische leider van Geweldig Oud (GO), een fictieve ouderenpartij. In het boek worden bestaande politici afgewisseld met verzonnen parlementariërs, bestaande journalisten presenteren allerlei verzonnen programma’s. Het Klokhuis zou ineens een serieus programma zijn wat inhoudelijk politiek behandeld, Henk Krol zit namens 50Plus in de kamer maar Theo Hiddema zit als belangstellende op een partijbijeenkomst van GO. Deze rare mix van realiteit en verzinsel geeft het geheel een rare niet aannemelijke sfeer.

Het boek sleept zich voort en biedt ruimte aan vele monologen van de politicus en zijn beveiliger. Tot eenderde van het boek is dit goed vol te houden, daarna worden ze voorspelbaar en saai.

Ook staan er meerdere bestuursrechtelijke fouten in. Een kamerlid geeft zijn zetel op om de nieuw benoemde lijsttrekker en nieuwkomer in de kamer plaats te laten nemen. Dit is onmogelijk. Later beweerd zouden ook allerlei mensen zich melden voor de kieslijst. Dit wordt gesteld terwijl de campagne in volle gang is en de kieslijst dus al lang moet zijn ingeleverd.

De schrijver herkauwt duidelijk de opkomst van Fortuyn, inclusief diens einde. Dit alles zonder zich echt in de materie te hebben verdiept. Spijtig want er zat zo veel meer in de belofte die het boek maakt. Een gemiste kans!